Sprawa T-538/19: Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2019 r. - Casino, Guichard-Perrachon/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.328.66

Akt nienormatywny

Wersja od: 30 września 2019 r.

Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2019 r. - Casino, Guichard-Perrachon/Komisja

(Sprawa T-538/19)

Język postępowania: francuski

(2019/C 328/74)

(Dz.U.UE C z dnia 30 września 2019 r.)

Strony

Strona skarżąca: Casino, Guichard-Perrachon (Saint-Étienne, Francja) (przedstawiciele: adwokaci I. Simic, G. Aubron, O. de Juvigny i T. Reymond)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- w oparciu o art. 277 TFUE stwierdzenie niemożności stosowania w niniejszym przypadku art. 20 rozporządzenia nr 1/2003, a w konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2019) 3761 z dnia 13 maja 2019 r.;

- w oparciu o art. 263 TFUE stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2019) 3761 z dnia 13 maja 2019 r.;

- obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczy tego, że zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, ponieważ została wydana wyłącznie w oparciu o dokumenty zajęte podczas kontroli przeprowadzonej wcześniej na podstawie decyzji, które sama była niezgodna z prawem.

2. Zarzut drugi dotyczy tego, że zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, ponieważ jej podstawą jest art. 20 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2003, L 1, s. 1), który to przepis sam jest niezgodny z prawem, a zatem nie można go stosować w niniejszym przypadku, zgodnie z art. 277 TFUE. Rzeczony przepis narusza bowiem prawo podstawowe do skutecznego środka odwoławczego, ponieważ nie pozwala przedsiębiorstwom będącym adresatami decyzji o kontroli Komisji skorzystanie ze skutecznego środka odwoławczego od przebiegu kontroli.

3. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa podstawowego do nienaruszalności miru domowego, ponieważ zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja ma nieograniczony czas ważności, zaś zakres stosowania zarazem nieprecyzyjny i nieproporcjonalny.