Sprawa T-533/10: Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2010 r. - DTS Distribuidora de Televisión Digital przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2011.30.44
Akt nienormatywny(Sprawa T-533/10)
(2011/C 30/80)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 29 stycznia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: DTS Distribuidora de Televisión Digital, SA (Tres Cantos, Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: H. Brokelmann, adwokat oraz M. Ganino, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4925 wersja ostateczna z dnia 20 lipca 2010 oraz
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca w ramach niniejszego postępowania, operator płatnej telewizji satelitarnej, kwestionuje decyzję Komisji C(2010) 4925 wersja ostateczna z dnia 20 lipca 2010 r., "w sprawie programu pomocy państwa nr C 38/2009 (ex NN 58/2009), który Hiszpania zamierza wdrożyć na rzecz Corporación de Radio y Televisión Española (RTVE)" uznającą omawiany program zmieniony ustawą 8/2009 z dnia 28 sierpnia w sprawie finansowania Corporación de Radio y Televisión Española za zgodny ze wspólnym rynkiem bez konieczności rozpatrywania środków jego finansowania.
Zdaniem skarżącej Komisja nie mogła udzielić zgody na omawiany program pomocy nie rozpatrując środków finansowania wprowadzonych wyżej wymienioną ustawą, a w szczególności podatku w wysokości 1,5 % od przychodów brutto z użytkowania uzyskanych przez nadawców usług płatnej telewizji.
Skarżąca opiera swe żądania na następujących zarzutach:
– naruszenie prawa z uwagi na to, że Komisja udzieliła pozwolenia na sporną pomoc nie rozpatrując sposobu jej finansowania. W tym względzie skarżąca twierdzi, że, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, badanie pomocy nie może być oddzielone od badania jej sposobu finansowania, jeśli stanowi on integralną część pomocy i że w niniejszym przypadku podatek w wysokości 1,5 % od przychodów brutto z użytkowania uzyskanych przez usługodawców świadczących usługi płatnej telewizji stanowi integralną część programu pomocy, dlatego też Komisja powinna była ocenić go łącznie z pomocą.
– naruszenie art. 106 ust. 2 TFUE poprzez zatwierdzenie przez Komisję programu pomocy, który jest sprzeczny z zasadą proporcjonalności ze względu na to, że podatki służące do jego finansowania wywołują poważne zakłócenia konkurencji na rynku nabywania programów telewizyjnych i na rynku telewidzów będącym rynkiem niższego szczebla, sprzecznie z interesem ogólnym.
– naruszenie art. 49 i 63 TFUE. Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła wymienione postanowienia w zakresie, w jakim sposób finansowania ogranicza swobodę przedsiębiorczości i swobodny przepływ kapitału czyniąc mniej atrakcyjnym wykonywanie tych swobód przez operatorów oferujących usługi telewizji płatnej i innych inwestorów mających siedzibę w innych państwach członkowskich.