Sprawa T-516/11: Skarga wniesiona w dniu 22 września 2011 r. - MasterCard i in. przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.347.40/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 26 listopada 2011 r.

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2011 r. - MasterCard i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-516/11)

(2011/C 347/72)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 26 listopada 2011 r.)

Strony

Strona skarżąca: MasterCard, Inc. (Wilmington, Stany Zjednoczone); MasterCard International, Inc. (Wilmington) oraz MasterCard Europe (Waterloo, Belgia) (przedstawiciele: B. Amory, V. Brophy i S. McInnes, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– uznanie skargi za niedopuszczalną;

– stwierdzenie nieważności całości decyzji odmownej Komisji z dnia 12 lipca 2011 r., powołującej się na wyjątki przewidziane w art. 4 ust. 2 tiret pierwsze i art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L145, s. 43); oraz

– obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1) W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła art. 4 ust. 3 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, ponieważ:

– instytucja ta nie wykazała, że spełnione zostały przesłanki określone w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1049/2001;

– dowody, na których oparła się Komisja zawierają błędy dotyczące stanu faktycznego; oraz

– istnieje nadrzędny interes publiczny w ujawnieniu dokumentów przedłożonych przez EIM Business and Policy Research w ramach analizy zatytułowanej "Koszty i korzyści handlowców wynikające z akceptowania różnych metod płatności" (COMP/2009/D1/202).

2) W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 4 ust. 2 tiret pierwsze oraz art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, ponieważ:

– instytucja ta nie wykazała, że spełnione zostały przesłanki określone w art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia (WE) nr 1049/2001;

– dowody, na których oparła się Komisja nie są wiarygodne; oraz

– istnieje nadrzędny interes publiczny w ujawnieniu dokumentów przedłożonych przez EIM.