Sprawa T-500/11: Skarga wniesiona w dniu 23 września 2011 r. - Niemcy przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.355.20/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 grudnia 2011 r.

Skarga wniesiona w dniu 23 września 2011 r. - Niemcy przeciwko Komisji

(Sprawa T-500/11)

(2011/C 355/37)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 3 grudnia 2011 r.)

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i K. Petersen, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2011) 4922 wersja ostateczna z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie pomocy państwa N 438/2010 C(2011), w zakresie, w jakim w decyzji tej stwierdzono, że cały program pożyczek podporządkowanych podlega przepisom rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis;

– posiłkowo, stwierdzenie nieważności całej decyzji;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga wymierzona jest przeciwko decyzji Komisji w sprawie programu pożyczek podporządkowanych WACHSTUM realizowanego w odniesieniu do przedsiębiorstw, które uzyskały ocenę ratingową w kraju związkowym Saksonia-Anhalt, w zakresie, w jakim w decyzji tej stwierdzono, że cały ten program podlega przepisom rozporządzenia (WE) nr 1998/2006⁽¹⁾ w sprawie pomocy de minimis.

Strona skarżąca kwestionuje stanowisko Komisji, wedle którego ze względu na sam fakt, że pożyczki zostały udzielone przez specjalną instytucję kredytową należy uznać, iż nie zostały one przyznane na warunkach rynkowych, wobec czego spełnione winny zostać wymogi rozporządzenia w sprawie pomocy de minimis.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 TFUE w związku z art. 1 i 2 rozporządzenia nr 1998/2006 poprzez błędne przyjęcie lub samo założenie, że powstała korzyść.

Strona skarżąca podnosi, że twierdzenie Komisji, że sporny środek podlega rozporządzeniu w sprawie pomocy de minimis obarczone jest istotnym błędem. Adresaci programu pożyczek nie uzyskali żadnej korzyści w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, wobec czego, już ze względu na sam ten fakt rzeczony program - w formie, w jakiej był on na ogół stosowany - nie może zostać uznany za pomoc.

– Komisja nie powinna była dojść do wniosku, że powstała korzyść, wyłącznie na podstawie okoliczności, że pożyczki zostały udzielone przez specjalną instytucję kredytową. Bardziej istotne w tym względzie są warunki, na jakich pożyczki zostały przyznane. Dla dokonania oceny, czy powstała korzyść, rozważyć należy żądaną stopę odsetkową, zabezpieczenie pożyczki, a także ogólną sytuację przedsiębiorstwa, które otrzymało pożyczkę. Trzeba ustalić, czy inwestor prywatny uzyskałby porównywalną pożyczkę oprocentowaną według uzgodnionej stopy i zabezpieczoną w określony sposób.

– Zgodnie z dotychczasową praktyką Komisji wskaźniki te, w odniesieniu do pożyczek podporządkowanych, zostały uściślone w ramach tzw. metody brandenburskiej, na podstawie obwieszczenia Komisji w sprawie stopy referencyjnej, tak że oznaczają one, iż pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE nie istnieje. Komisja odstąpiła nagle od tej praktyki decyzyjnej i opiera się obecnie jedynie na cechach instytucji kredytowej udzielającej pożyczki. Jest to jednak wskaźnik całkowicie niewłaściwy, gdyż specjalne instytucje kredytowe mogą także funkcjonować na zasadach rynkowych.

2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 TFUE

Strona skarżąca podnosi ponadto, że naruszony został przewidziany w art. 296 TFUE obowiązek uzasadnienia, ponieważ Komisja poprzestała na przedstawieniu założeń i wywodów natury ogólnej, nie wyjaśniając jednak, pod jakim względem warunki, na jakich udzielono spornych pożyczek różniły się od typowych warunków rynkowych, ani dlaczego nagle odstąpiła od swej dotychczasowej praktyki decyzyjnej.

3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia pod różnymi względami prawa do bycia wysłuchanym

Strona skarżąca utrzymuje także, że pod różnymi względami naruszone zostało jej prawo do bycia wysłuchaną, gdyż przed wydaniem zaskarżonej decyzji Komisja nie omówiła z rządem federalnym kwestii zmiany swego stanowiska.

______

⁽¹⁾ Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis (Dz.U. L 379, s. 5).