Sprawa T-469/13: Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. - Generics (UK) przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.325.45

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 listopada 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. - Generics (UK) przeciwko Komisji

(Sprawa T-469/13)

(2013/C 325/73)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 9 listopada 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Generics (UK) Ltd (Potters Bar, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci I. Vandenborre i T. Goetz)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji C(2013) 3803 final z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie COMP/39.226 stwierdzającej, że skarżąca popełniła jednolite i ciągłe naruszenie art. 101 TFUE od dnia 24 stycznia 2002 r. do dnia 1 listopada 2003 r., zawierając dwie ugody patentowe;

– tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub znaczące obniżenie kwoty nałożonej grzywny oraz

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

1) W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd w ocenie brzmienia, celu i kontekstu ugód:

– Ustalenia poczynione w decyzji są oparte na błędnej i spekulacyjnej interpretacji ugód i na szczególnie wybranych fragmentach pochodzących z tego samego okresu dokumentów. Komisja nie uwzględniła w decyzji dowodów lub niewłaściwie zinterpretowała dowody, które jasno wskazują, że ugody podlegały zakresowi ważnie udzielonych Lundbeckowi patentów i były zawarte w ramach rzeczywistego sporu patentowego.

2) W ramach zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo, nie uwzględniając istnienia ważnie udzielonych patentów i utożsamiając ugody z porozumieniami dotyczącymi podziałów rynków:

– ustalenia poczynione w decyzji, że ugody stanowią ograniczenie konkurencji ze względu na cel, pomijają istnienie ważnie udzielonych patentów, które skarżąca powinna wziąć pod uwagę. Komisja błędnie przyjęła w zaskarżonej decyzji, że patenty mają charakter wyłączający dopiero po potwierdzeniu ich w sporze, iż te spory patentowe mają istotne znaczenie dla konkurencji i że na skarżącej ciążył obowiązek wniesienia powództwa lub wyczerpania innych możliwości przed zawarciem ugód.

3) W ramach zarzutu trzeciego skarżąca twierdzi, że Komisja zarówno naruszyła prawo jak i popełniła błąd w ocenie okoliczności faktycznych, przyjmując, iż płatności przewidziane w porozumieniach patentowych były "decydujące" dla stwierdzenia naruszenia ze względu na cel:

– brak jest podstawy prawnej lub faktycznej dla ustaleń poczynionych przez Komisję, że samo powołanie się na płatność na rzecz skarżącej w ugodach było wystarczające do wykazania istnienia naruszenia ze względu na cel. Komisja uchybiła spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu.

4) W ramach zarzutu czwartego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo i popełniła błąd w ocenie okoliczności faktycznych, nie uwzględniając mających znaczenie dla sprawy okoliczności faktycznych i prawnych, w jakich zostały zawarte ugody:

– Komisja nie uwzględniła podstawowych dla oceny ugód czynników takich jak obowiązujące prawo w zakresie sporów patentowych, dokumentów dotyczących spornych postępowań patentowych i ewentualnych szkód dla skarżącej oraz własnych ustaleń Komisji w odniesieniu do średniego czasu trwania sporu patentowego. Komisja uchybiła spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu.

5) W ramach zarzutu piątego skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie stwierdziła, że porozumienia patentowe nie podlegają odstępstwu na podstawie art. 101 ust. 3 TFUE:

– Komisja nie przeprowadziła analizy mających znaczenie dla sprawy, wiarygodnych i prawdopodobnych argumentów oraz dowodów przedstawionych przez skarżącą wskazujących, że ugody umożliwiły skarżącej na wprowadzenie na rynek niemal 18 lat przed wygaśnięciem patentu głównego Lundbecka.

6) W ramach zarzutu szóstego skarżąca twierdzi, że decyzja została wydana z naruszeniem zasady proporcjonalności:

– decyzja została wydana z naruszeniem zasady proporcjonalności, ponieważ nakłada karę na ugody, które stanowią najmniej uciążliwy środek realizacji uzasadnionych celów.

7) W ramach zarzutu siódmego skarżąca twierdzi, że decyzja jest niedostatecznie uzasadniona, wbrew wymogom art. 296 TFUE:

– Decyzja jest niedostatecznie uzasadniona, wbrew wymogom art. 296 TFUE, ponieważ zakłada istnienie tego, czego wykazanie należy do Komisji.

8) W ramach zarzutu ósmego skarżąca twierdzi, że decyzja została wydana z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych:

– decyzja została wydana z naruszeniem przysługującego skarżącej prawa do obrony, ponieważ Komisja przedstawiła nowe argumenty i dowody bez zapewnienia skarżącej możliwości bycia wysłuchaną.

9) W ramach zarzutu dziewiątego skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykazała, iż skarżąca popełniła zarzucane naruszenie umyślnie lub w wyniku niedbalstwa:

– z omawianych okoliczności wynikają nowe i złożone kwestie, w odniesieniu do których nie istniało orzecznictwo, gdy zostały zawarte ugody. Brak podstaw dla stwierdzenia, że zarzucane przez Komisję okoliczności stanowią naruszenie, popełnione niezgodnie z prawem w wyniku niedbalstwa lub umyślnie.