Sprawa T-450/12: Skarga wniesiona w dniu 11 października 2012 r.- Anagnostakis przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.399.24/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 22 grudnia 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 11 października 2012 r. - Anagnostakis przeciwko Komisji

(Sprawa T-450/12)

(2012/C 399/47)

Język postępowania: grecki

(Dz.U.UE C z dnia 22 grudnia 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Alexios Anagnostakis (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: adwokat A. Anagnostakis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 6 września 2012 r. w sprawie odrzucenia wniosku o rejestrację inicjatywy obywatelskiej zatytułowanej "MILION PODPISÓW DLA SOLIDARNEJ EUROPY";

– nakazanie Komisji dokonania przewidzianej w prawie rejestracji inicjatywy, o której mowa powyżej, i zarządzenie wszelkich innych środków wymaganych zgodnie z prawem, oraz

– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi cztery zarzuty.

1) Zarzut pierwszy opiera się na art. 122 TFUE.

– Zdaniem skarżącego Komisja bezpodstawnie twierdzi, że nie jest właściwa do przedstawienia wniosku mającego na celu wydanie aktu prawnego dotyczącego zaproponowanej inicjatywy przyjęcia "zasady stanu wyższej konieczności". Zgodnie z art. 122 ust. 1 TFUE (dawny art. 100 TWE) Komisja składa wniosek (a Rada postanawia) w duchu solidarności między państwami członkowskimi w przedmiocie środków stosownych do sytuacji gospodarczej. Włączenie zasady stanu wyższej konieczności do traktatów Unii Europejskiej stanowi środek tego rodzaju, podobnie jak przyjęcie środków i polityk idących w tym kierunku.

2) Zarzut drugi opiera się na art. 136 ust. 1 TFUE.

– Skarżący utrzymuje, że Komisja nie może zasadnie twierdzić w swojej decyzji, że art. 136 ust. 1 TFUE może stanowić podstawę prawną jedynie wtedy, gdy środki dotyczą wzmocnienia dyscypliny budżetowej i ograniczają się do niej. Zgodnie z ust. 1 lit. b) tego samego artykułu proponowane środki mogą także dotyczyć określenia kierunków polityki gospodarczej państw członkowskich, których walutą jest euro. Zasada stanu wyższej konieczności należy do takich kierunków przy wykonywaniu wspomnianej polityki.

3) Zarzut trzeci opiera się na art. 136 ust. 1 TFUE.

– Skarżący podnosi, że Komisja nie może zasadnie twierdzić w swojej decyzji, że art. 136 ust. 1 TFUE nie upoważnia Unii Europejskiej do zastąpienia państw członkowskich w wykonywaniu ich suwerenności budżetowej i funkcji związanych z przychodami i wydatkami państwa. Rada może postanowić zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 121-126 TFUE o środkach dotyczących państw członkowskich, których walutą jest euro, co wynika jasno z art. 136 ust 1. Artykuł ten nie przewiduje żadnego ograniczenia w stosowaniu środków z powodu suwerenności budżetowej państw członkowskich.

4) Zarzut czwarty opiera się na art. 222 TFUE.

– Skarżący utrzymuje, że decyzja Komisji jest bezpośrednio sprzeczna z klauzulą solidarności wyrażoną w art. 222 TFUE.