Sprawa T-442/07: Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2007 r. - Ryanair przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2008.37.28
Akt nienormatywny(Sprawa T-442/07)
(2008/C 37/44)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 9 lutego 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Ryanair Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciel: adwokat E. Vahida)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie, że Komisja nie zajęła stanowiska zgodnie z jej zobowiązaniami wynikającymi z traktatu WE, w szczególności z art. 232 WE, w odpowiedzi na skargi złożone do Komisji w dniu 3 listopada i 13 grudnia 2005 r. i formalne wezwanie do działania w dniu 2 sierpnia 2007 r.
– obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą, nawet jeśli po wniesieniu skargi Komisja podejmie działanie, które zdaniem Sądu usunie potrzebę wydania decyzji, lub jeśli Sąd odrzuci skargę jako niedopuszczalną, oraz
– podjęcie wszelkich środków, które Sąd uzna za stosowne.
Zarzuty i główne argumenty
Za pośrednictwem swojego pisma procesowego skarżąca wniosła skargę na podstawie art. 232 WE podnosząc, że
Komisja zaniechała zajęcia stanowiska w odniesieniu do skarg do niej złożonych w dniach 3 listopada 2005 r., 13 grudnia 2005 r., 16 czerwca 2006 r. i 10 listopada 2006 r., po tym jak została do tego formalnie wezwana w dniu 2 sierpnia 2007 r.
Skarżąca podnosi tytułem głównym, że Komisja nie zbadała starannie i w sposób bezstronny skarg złożonych do niej przez skarżącą, w których doniosła ona o bezprawnym udzieleniu pomocy w formie korzyści przyznanych przedsiębiorstwom lotniczym Alitalia, Air One i Meridiana przez państwo włoskie. Tytułem pomocniczym skarżąca podnosi, że Komisja nie zajęła stanowiska w odniesieniu do skarg skarżącej do niej złożonych, w których zarzucała ona dyskryminację sprzeczną z zasadami konkurencji i tym samym naruszenie art. 82 WE.
Skarżąca podnosi, że środki, które są przedmiotem jej skargi, a mianowicie: a) wypłata Alitalia "9/11 pomocy o charakterze rekompensaty", b) preferencyjne warunki transferu Alitalia Servizi na rzecz Fintecna, c) umorzenie długów Alitalia względem włoskich portów lotniczych d) finansowanie odpraw w przypadku zwolnień, e) obniżki kosztów paliwa, f) obniżki opłat lotniskowych we włoskich bazach, g) transfer ponad 100 pracowników Alitalia do Meridiana i Air One, h) dyskryminujące ograniczenia działalności skarżącej na lotniskach regionalnych, w tym na lotnisku Ciampino, można przypisać państwu włoskiemu, stanowią utratę dochodów tego państwa i przysparzają korzyści szczególnie Alitalia a niektóre z nich Air One i Meridiana. Według skarżącej te środki stanowią pomoc państwa, która spełnia przesłanki określone w art. 87 ust. 1.
Tytułem pomocniczym skarżąca podnosi, że rezygnacja z długów Alitalia przez włoskie porty lotnicze, obniżki opłat lotniskowych we włoskich bazach oraz obniżki kosztów paliwa a także dyskryminujące ograniczenia działalności skarżącej na regionalnych lotniskach stanowią naruszenie prawa konkurencji. Ponadto na wypadek gdyby Sąd uznał, że niektórych korzyści przyznanych Alitalia, Air One i Meridiana nie można było przypisać państwu, ponieważ włoskie lotniska i dostawcy paliwa, którzy przyznali takie korzyści, mogli działać w sposób autonomiczny, skarżąca podnosi, że takie korzyści stanowiłyby dyskryminację sprzeczną z zasadami konkurencji, która nie może być uzasadniona obiektywnymi względami i w konsekwencji narusza art. 82 WE.
Dodatkowo skarżąca uważa, że ma uzasadniony interes we wniesieniu skargi do Komisji zarówno jako odbiorca usług lotniskowych i paliwa jak również jako konkurent Alitalia, Air One i Meridiana.
Skarżąca podnosi dalej, że Komisja była zobowiązana do działania, zgodnie z przepisami rozporządzeń Rady (WE) nr 659/1999(1) i (WE) 1/2003(2) i rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004(3), jednak ani nie podjęła żadnych działań po otrzymaniu skargi, ani nie zajęła stanowiska po formalnym wezwaniu jej do tego.
W konsekwencji skarżąca twierdzi, że prima facie doszło do naruszenia prawa konkurencji a długi okres od 9 do 21 miesięcy bezczynności Komisji, jaki upłynął, w zależności od przedmiotu skargi złożonej do Komisji, od otrzymania formalnego pisma wzywającego do podjęcia działań, przekroczył rozsądne granice, co stanowi zaniechanie działania w rozumieniu art. 232 WE.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83, str. 1).
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 1, str. 1).
(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 123, str. 18).