Sprawa T-428/20: Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2020 r. - Deutsche Hypothekenbank / SRB.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.279.58

Akt nienormatywny

Wersja od: 24 sierpnia 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2020 r. - Deutsche Hypothekenbank / SRB

(Sprawa T-428/20)

Język postępowania: niemiecki

(2020/C 279/73)

(Dz.U.UE C z dnia 24 sierpnia 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Hypothekenbank AG (Hanower, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci D. Flore i J. Seitz) Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 15 kwietnia 2020 r. (SRB/ES/2020/24) wraz z załącznikiem w sprawie obliczenia składek ex ante do jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji za 2020 r. oraz szczegółów obliczenia, w zakresie, w jakim mają one znaczenie w odniesieniu do skarżącej, oraz

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym

– Pozwana zaniechała wysłuchania skarżącej przed wydaniem zaskarżonej decyzji, a tym samym naruszyła art. 41 ust. 1 i ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą").

2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia przepisów proceduralnych

Zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem ogólnych wymogów proceduralnych, które wynikają z art. 41 karty, art. 298 TFUE, ogólnych zasad prawa i regulaminu pozwanej.

3. Zarzut trzeci dotyczący brakującego uzasadnienia zaskarżonej decyzji

– Zaskarżona decyzja nie zawiera wystarczającego uzasadnienia; w szczególności uzasadnienie nie zawiera odniesienia do konkretnego przypadku oraz przedstawienia głównych ustaleń w ramach proporcjonalności i swobodnego uznania.

– Obliczenie rocznej składki jest ponadto niezrozumiałe.

4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia podstawowego prawa do skutecznej ochrony prawnej (art. 47 akapit pierwszy karty) z powodu braku możliwości kontroli zaskarżonej decyzji

– Brakujące uzasadnienie zaskarżonej decyzji znacząco utrudnia skarżącej kontrolę sądową.

– Pozwana narusza przy tym w szczególności zasadę postępowania kontradyktoryjnego, zgodnie z którą uczestnicy muszą mieć możliwość wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych, które są decydujące dla wyniku postępowania.

5. Zarzut piąty dotyczący tego, że zastosowanie wskaźnika instytucjonalnego systemu ochrony (IPS) z rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/63 ¹  narusza prawo wyższego rzędu

– Przy przyjęciu rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jako aktu delegowanego w rozumieniu art. 290 TFUE Komisji nie przysługuje żaden zakres uznania, który prowadziłby do ograniczonej kontroli sądowej. To samo dotyczy stosowania rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 przez pozwaną.

– Przy stosowaniu wskaźnika IPS zignorowano znaczenie członkostwa skarżącej w instytucjonalnym systemie ochrony grupy finansowej kas oszczędnościowych.

– Na podstawie art. 6 ust. 5 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 pozwana powinna była również wziąć pod uwagę niskie prawdopodobieństwo likwidacji danej instytucji i związane z tym prawdopodobieństwo skorzystania z jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz powinna była przestrzegać zasady proporcjonalności.

6. Zarzut szósty dotyczący uwzględnienia pozycji łącznego ryzyka związanego z instrumentami pochodnymi w ramach wskaźnika ryzyka "działalność handlowa, ekspozycje pozabilansowe, instrumenty pochodne, stopień złożoności oraz możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji" narusza prawo wyższego rzędu

– Pozwana powinna była wziąć pod uwagę, zgodnie z wymogiem orientacji na profil ryzyka, przy uwzględnianiu łącznego ryzyka związanego z instrumentami pochodnymi w kontekście art. 6 ust. 5 zdanie pierwsze lit. a) i art. 7 ust. 4 zdanie pierwsze lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, że w przypadku skarżącej wszystkie instrumenty pochodne są przypisane do portfela niehandlowego i służą wyłącznie do celów zabezpieczenia.

7. Zarzut siódmy dotyczący tego, że zastosowanie mnożnika korekty ryzyka narusza prawo wyższego rzędu

– Przy ustalaniu mnożnika korekty ryzyka pozwana powinna była wziąć pod uwagę model biznesowy strony skarżącej o niskiej skłonności do ryzyka, jako banku listów zastawnych, który nie prowadzi działalności w ramach portfela handlowego oraz niskie prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania zgodnie z wymogiem orientacji na profil ryzyka i podstawowym prawem do swobody przedsiębiorczości na podstawie art. 16 karty.

8. Zarzut ósmy (pomocniczo) dotyczący tego, że art. 7 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 narusza prawo wyższego rzędu

– Przewidując relatywizację wskaźnika IPS w art. 7 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, przepis ten narusza ogólną zasadę równości przewidzianą w art. 20 karty oraz zasadę proporcjonalności, ponieważ instytucje, które podlegają tej samej gwarancji instytucjonalnej, a zatem mają takie samo prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązań, mogą być traktowane w różny sposób.

9. Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia prawa wyższego rzędu przez definicję "depozytów międzybankowych" na podstawie kroku 1 załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63

– Definicja "depozytów międzybankowych" przewidziana w kroku 1 załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jest niezgodna z prawem, ponieważ przy obliczaniu wskaźnika ryzyka "pożyczki i depozyty międzybankowe" w sposób zwiększający ryzyko uwzględnia się w niej również papiery wartościowe neutralne pod względem ryzyka, takie jak imienne listy zastawne.

10. Zarzut dziesiąty dotyczący naruszenia prawa wyższego rzędu przez klasyfikację ustanowioną w kroku 2 załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63

– Klasyfikacja ustanowiona w kroku 2 załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jest niezgodna z prawem, ponieważ niewielka liczba klas i identyczna liczba instytucji w każdej klasie nie pozwala na uwzględnienie profilu ryzyka danej instytucji, takiej jak np. skarżąca, w wystarczająco zróżnicowany sposób.

¹ Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).