Sprawa T-420/18: Skarga wniesiona w dniu 10 lipca 2018 r. - JPMorgan Chase i in. / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.341.18

Akt nienormatywny

Wersja od: 24 września 2018 r.

Skarga wniesiona w dniu 10 lipca 2018 r. - JPMorgan Chase i in. / Komisja

(Sprawa T-420/18)

Język postępowania: angielski

(2018/C 341/30)

(Dz.U.UE C z dnia 24 września 2018 r.)

Strony

Strona skarżąca: JPMorgan Chase & Co. (Nowy York, Nowy York, Stany Zjednoczone), JPMorgan Chase Bank, National Association (Columbus, Ohio, Stany Zjednoczone), J.P. Morgan Services LLP (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: M. Lester QC, D. Piccinin i D. Heaton, Barristers, N. French, B. Tormey, N. Frey i D. Das, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie całkowitej nieważności zaskarżonej decyzji, z tym skutkiem, że żadna z wersji decyzji stwierdzającej naruszenie nie zostanie opublikowana do czasu wydania przez Sąd orzeczenia w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności;

- ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, utrzymując w mocy fragmenty odrzucone przez Komisję Europejską, jak wynika z zarzutów 2-4; oraz

- obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi o uchylenie wydanej przez Komisję decyzji C(2018) 2745 final z dnia 27 kwietnia 2018 r. w przedmiocie sprzeciwu wobec ujawnienia w drodze publikacji informacji przekazanych przez nią, na podstawie art. 8 decyzji przewodniczącego Komisji Europejskiej 2011/695/UE z dnia 13 października 2011 r. (Dz.U. 2011, L 275, s. 29) w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji [sprawa AT.39914 - Instrumenty pochodne stopy procentowej dla euro (EIRD)].

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła zasadę domniemania niewinności oddalając wniosek strony skarżącej o odroczenie publikacji jawnej wersji decyzji z 7 grudnia 2016 r. ("decyzja stwierdzająca naruszenie") ¹  do dnia rozstrzygnięcia przez Sąd skargi o stwierdzenie nieważności decyzji stwierdzającej naruszenie. Sama decyzja stwierdzająca naruszenie - zgodnie z rozstrzygnięciem wyroku z dnia 10 listopada 2017 r., Icap i in./Komisja (T-180/15, EU:T:2017:795, pkt 253-269) - została również wydania z naruszeniem domniemania niewinności. W związku z tym strona skarżąca znalazła się w tej samej sytuacji, co podmiot nie będący adresatem decyzji - nie korzysta ona ze wszystkich gwarancji, które służyłyby jej w ramach wykonywania prawa do obrony w normalnym toku postępowania, w wyniku którego wydano decyzję co do istoty sprawy. Strona skarżąca, twierdzi że uniemożliwiłoby to publikację decyzji stwierdzającej naruszenie, do czasu zakończenia przez Sąd kontroli ustaleń Komisji.

2. Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja, w osobie urzędnika przeprowadzającego spotkanie, przekroczyła swoje uprawniania, określone w art. 8 ust. 2 decyzji 2011/695/UE ("w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie") ² , wnosząc o uchylenie decyzji Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji o niepublikowaniu części decyzji stwierdzającej naruszenie (oraz opierając się na tej niezgodnej z prawem decyzji, odstępując od zaniechania publikacji analogicznych części decyzji stwierdzającej naruszenie). Komisja, w osobie urzędnika przeprowadzającego spotkanie, nie miała uprawnień w tym zakresie (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Pilkington Group/Komisja, T-462/12, EU:T:2015:508, pkt 31).

3. Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja błędnie oceniła żądania strony skarżącej przedłożone zgodnie z art. 8 ust. 2 decyzji w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie, w związku czym naruszyła tajemnicę zawodową strony skarżącej, wbrew wymogom tego przepisu, art. 339 TFEU i art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 ³ . Komisja błędnie uznała, że kwestionowany materiał nie spełnił kryterium informacji objętych obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej (zob. wyrok z dnia 30 maja 2006 r., Bank Austria Creditansalt/Komisja, T-198/03, EU:T:2006:136) oraz dokonała innych błędnych ustaleń.

4. Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja naruszyła zasadę ochrony tożsamości jednostek w odniesieniu do byłego pracownika strony skarżącej i członka zarządu, w tym prawo do poszanowania życia prywatnego chronione na mocy art. 8 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Strona skarżąca twierdzi, że Komisja proponowała publikację informacji, które mogłyby ujawnić tożsamość wspomnianego byłego pracownika, jak i rzekome ówczesne przekonania pracowników strony skarżącej.

¹ Decyzja Komisji C(2016) 8530 final z dnia 7 grudnia 2016 r. dotycząca postępowania przewidzianego w art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 53 Porozumienia EOG.

² Decyzja przewodniczącego Komisji Europejskiej 2011/695/UE z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (Dz.U. 2011, L 275, s. 29).

³ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, 4.1.2003, s. 1).