Sprawa T-412/13: Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2013 r. - Chin Haur Indonesia przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.274.27

Akt nienormatywny

Wersja od: 21 września 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2013 r. - Chin Haur Indonesia przeciwko Radzie

(Sprawa T-412/13)

(2013/C 274/43)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 21 września 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Chin Haur Indonesia, PT (Tangerang, Indonezja) (przedstawiciele: T. MüllerIbold i F.C. Laprévote, lawyers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie częściowej nieważności art. 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 501/2013 ¹ w zakresie w jakim rozszerza cło antydumpingowe na skarżącą oraz odrzuca wniosek skarżącej o zwolnienie;

– obciążenie Rady kosztami obsługi prawnej oraz pozostałymi kosztami i wydatkami poniesionymi przez skarżącą w związku z niniejszą sprawą; oraz

– podjęcie wszelkich innych środków, jakie Sąd uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1) Zarzut pierwszy, opary na fakcie, że Komisja i Rada nie wykazały obejścia w odniesieniu do przywozu z Indonezji i popełniły zatem oczywisty błąd w ocenie, gdyż:

– twierdzenie, że miała miejsce zmiana struktury handlu jest oczywiście błędne;

– Rada błędnie uznała, że producenci z Indonezji, w szczególności skarżąca, dokonywali przeładunku rowerów z Chin do UE.

2) Zarzut drugi, oparty na fakcie, że Rada błędnie uznała, iż skarżąca odmówiła współpracy, a taki brak współpracy uzasadniał odmówienie jej zwolnienia, gdyż:

– skarżąca współpracowała najlepiej jak mogła;

– twierdzenie o braku współpracy jest bezpodstawne;

– twierdzenie Rady o braku współpracy jest pozbawione uzasadnienia;

– Rada nie uwzględniła dodatkowych informacji przedstawionych przez skarżącą.

3) Zarzut trzeci, oparty na naruszeniu praw procesowych skarżącej w ramach dochodzenia, gdyż:

– Komisja naruszyła obowiązek dokonania bezstronnej oceny przedłożonych jej dowodów;

– w dochodzeniu przeprowadzonym przez Komisję wystąpiły uchybienia proceduralne.

4) Zarzut czwarty, oparty na fakcie, że odmowa przyznania skarżącej zwolnienia stanowi naruszenie zasady równego traktowania, gdyż:

– Komisja dopuściła się dyskryminacji względem skarżącej przyznając zwolnienie eksporterom w podobnej sytuacji i odrzucając wniosek skarżącej o zwolnienie;

– wobec skarżącej podjęto błędnie takie same działania jak wobec producentów, którzy w ogóle nie współpracowali.

5) Zarzut piąty, oparty na fakcie, że ustalenia przyjęte w rozporządzeniu wykonawczym w zakresie szkody i dumpingu są niezgodne z podstawowym rozporządzeniem antydumpingowym, gdyż:

– twierdzenie o osłabieniu skutków naprawczych cła antydumpingowego jest błędne.

– Komisja stwierdziła wystąpienie dumpingu na podstawie nierzetelnych i nieodpowiednich danych oraz błędnie odmówiła uwzględnienia danych dotyczących cen przedstawionych przez skarżącą.

¹ Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 501/2013 z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji (Dz.U. 2013 L 153, s. 1)