Sprawa T-401/11 P: Odwołanie wniesione w dniu 27 lipca 2011 r. przez Livia Missira Mamachi di Lusignano od wyroku wydanego w dniu 12 maja 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-50/09 Livio Missir Mamachi di Lusignano przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.282.38

Akt nienormatywny

Wersja od: 24 września 2011 r.

Odwołanie wniesione w dniu 27 lipca 2011 r. przez Livia Missira Mamachi di Lusignano od wyroku wydanego w dniu 12 maja 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-50/09 Livio Missir Mamachi di Lusignano przeciwko Komisji

(Sprawa T-401/11 P)

(2011/C 282/73)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 24 września 2011 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Livio Missir Mamachi di Lusignano (Kerkhove-Avelgem, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci F. Di Gianni, R. Antonini, G. Coppo i A. Scalini)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

– uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie F-50/09 Livio Missir Mamachi di Lusignano przeciwko Komisji Europejskiej, na mocy którego skarga Livia Missira Mamachi di Lusignano wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników mająca na celu stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 3 lutego 2009 r. oraz zasądzenie od Komisji naprawienia szkody i zadośćuczynienia za krzywdę, które wynikają z zabójstwa Alessandra Missira Mamachi di Lusignano i jego małżonki;

– nakazanie Komisji zapłaty na rzecz skarżącego i następców prawnych Alessandra Missira Mamachi di Lusignano reprezentowanych przez skarżącego kwoty pieniężnej tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i odszkodowania, również w odniesieniu do krzywdy poniesionej przez ofiarę przed śmiercią;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi 3 zarzuty.

1) Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Sąd do spraw Służby Publicznej niesłusznie uznał, iż żądanie zadośćuczynienia za krzywdę poniesioną przez wnoszącego odwołanie, przez Alessandra Missira i jego spadkobierców jest niedopuszczalne.

Na poparcie tego zarzutu wnoszący odwołanie podnosi po pierwsze, że Sąd do spraw Służby Publicznej zastosował w sposób nielogiczny, błędny i dyskryminujący tzw. regułę zgodności, która wymaga by przedmiot i podstawa zażalenia wniesionego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego i skargi wniesionej na podstawie art. 91 regulaminu pracowniczego były identyczne, ale taka identyczność nie jest wymagana w odniesieniu do wniosku na podstawie art. 90 ust. 1 wspomnianego regulaminu i zażalenia na podstawie art. 90 ust. 2 tego regulaminu. Po drugie, wnoszący odwołanie utrzymuje, iż dokonana przez Sąd do spraw Służby Publicznej wykładnia reguły zgodności skutkuje ograniczeniem korzystania z prawa podstawowego do skutecznej ochrony sądowej zagwarantowanego m.in. w art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

2) Zarzut drugi, zgodnie z którym Sąd do spraw Służby Publicznej niesłusznie uznał, że Komisja jest odpowiedzialna za wyrządzone szkody jedynie w 40 %.

Na poparcie tego zarzutu wnoszący odwołanie utrzymuje, iż Sąd do spraw Służby Publicznej dokonał błędnej oceny stosunku między bezprawnym zachowaniem Komisji i ewentualnymi skutkami jej zaniechania, ponieważ szkoda wyrządzona urzędnikowi była bezpośrednim i przewidywalnym skutkiem zachowania instytucji. Ponadto, wnoszący odwołanie utrzymuje, że chociaż szkoda wynikła z różnych powodów, które wystąpiły w tym samym czasie należy uznać, iż Komisja jest zobowiązana solidarnie wraz z zabójcą do jej naprawienia. W efekcie, żądanie naprawienia szkody przez Komisję, które przedstawił wnoszący odwołanie powinno zostać uwzględnione w 100 %.

3) Zarzut trzeci, zgodnie z którym Sąd do spraw Służby Publicznej niesłusznie uznał, iż poprzez świadczenia na podstawie regulaminu wykonane przez Komisję na rzecz spadkobierców Alessandra Missira instytucja ta naprawiła już w całości szkodę, za którą jest odpowiedzialna.

Na poparcie tego zarzutu wnoszący odwołanie utrzymuje, że w świetle zasad wynikających z utrwalonego orzecznictwa wspólnotowego świadczenia na podstawie regulaminu inne niż te, które zostały przewidziane w art. 73 nie mogą zostać zaliczone na poczet naprawienia szkody, ponieważ są to świadczenia, które różnią się od tych objętych zakresem naprawienia szkody pod względem ich podstawy, przesłanek i celów. W efekcie, ponieważ Komisja nie naprawiła w całości szkody, za którą jest odpowiedzialna należy od niej zasądzić na rzecz wnoszącego odwołanie kwotę, która zapewni, że szkody poniesione przez zabitego urzędnika i jego następców prawnych zostaną w pełni naprawione.