Sprawa T-382/10: Skarga wniesiona w dniu 9 września 2010 r. - Villeroy et Boch przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2010.301.42

Akt nienormatywny

Wersja od: 6 listopada 2010 r.

Skarga wniesiona w dniu 9 września 2010 r. - Villeroy et Boch przeciwko Komisji

(Sprawa T-382/10)

(2010/C 301/68)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2010 r.)

Strony

Strona skarżąca: Villeroy et Boch (Paryż, Francja) (przedstawiciele: J. Philippe i K. Blau-Hansen, adwokaci, oraz A. Villette, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

– Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

– posiłkowo, obniżenie w związku z tym kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi, tytułem żądania głównego, o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania zgodnie z art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia w sprawie Euopejskiego Obszaru Gospodarczego (zwanego dalej "EOG") (sprawa COMP/39092 - Instalacje sanitarne), odnoszącej się do porozumienia na belgijskim, niemieckim, francuskim, włoskim, niderlandzkim i austriackim rynku instalacji sanitarnych do łazienek, dotyczącego uzgadniania cen sprzedaży i wymiany poufnych informacji gospodarczych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów dotyczących:

– naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 EOG poprzez uznanie zarzucanego skarżącej naruszenia za naruszenie jednolite, złożone i ciągłe, przez co strona pozwana uchybiła także ciążącemu na niej obowiązkowi dokonania oceny prawnej indywidualnych zachowań adresatów zaskarżonej decyzji;

– naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 akapit drugi TFUE, polegającego na tym, że w zaskarżonej decyzji strona pozwana nie przedstawiła wystarczająco dokładnej definicji właściwych rynków;

– braku wystarczających dowodów dotyczących uczestnictwa skarżącej w naruszeniach popełnionych we Francji;

– naruszenia zasady nulla poena sine lege wyrażonej w art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą"), a także zasady proporcjonalności kary do winy wyrażonej w art. 49 ust. 3 karty w związku z art. 48 ust. 1 karty oraz art. 23 rozporządzenia nr 1/2003⁽¹⁾, jako że strona pozwana nałożyła grzywnę solidarnie na skarżącą i jej spółkę macierzystą;

– błędnego obliczenia kwoty grzywny, jako że strona pozwana uwzględniła obrót skarżącej, który nie ma związku z zarzutami sformułowanymi przy obliczaniu grzywny;

– naruszenia art. 41 karty, przez to, że przy obliczaniu wysokości grzywny nie wzięto pod uwagę nadmiernie wydłużonego czasu trwania postępowania;

– naruszenia zasady proporcjonalności kar oraz błędów w ocenie popełnionych przy obliczaniu wysokości grzywny, bowiem kwotę podstawową ustalono na 15 %, a bezwzględna kwota grzywny przekroczyła wynoszący 10 % pułap w stosunku do obrotu skarżącej.

______

⁽¹⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).