Sprawa T-381/11: Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2011 r. - Eurofer przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2011.269.56
Akt nienormatywny(Sprawa T-381/11)
(2011/C 269/123)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 10 września 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Europäischer Wirtschaftsverband der Eisen- und Stahlindustrie (Eurofer) ASBL (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: S. Altenschmidt i C. Dittrich, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady [C(2011) 2772, Dz.U. L 130, s. 1],
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Strona skarżąca poważa decyzję Komisji z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(1). Wnosi ona o stwierdzenie nieważności decyzji w całości.
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art.10a dyrektywy 2003/87(2) przez określenie wskaźnika dotyczący produktu w odniesieniu do ciekłego metalu
Strona skarżąca powołuje się na niezgodność z prawem zawartych w załączniku I zaskarżonej decyzji wytycznych w odniesieniu do wskaźnika dotyczącego produktu.
Strona skarżąca podnosi, że ustalenie wskaźnika dla produktu w odniesieniu do ciekłego metalu stanowi naruszenie art. 10a dyrektywy 2003/87, ponieważ Komisja nie uwzględniła pełnej zawartości węgla w gazach odlotowych uwalniających się podczas produkcji żelaza i stali włączając ich zastosowanie dla wytwarzania energii elektrycznej i, wręcz przeciwnie, dokonała potrącenia w wysokości około 25 %. Z brzmienia art. 10a ust. 1 akapit trzeci zdanie drugie dyrektywy 2003/87, z systematyki, jak również celu i jego wykładni historycznej wynika, że Komisja nie jest uprawniona do takich potrąceń.
2. Zarzut drugi dotyczący uchybienia obowiązkowi uzasadnienia wynikającemu z art. 296 ust. 2 TFUE.
Strona skarżąca podnosi następnie, że Komisja nie uzasadniła swojej decyzji w sposób wystarczający. Zdaniem skarżącej uzasadnienie do ustanowienia wskaźników dotyczących produktów jest wadliwe. Podnosi ona, że wskazane przez Komisję zastrzeżenia dotyczące ewentualnych zakłóceń konkurencji są nieodpowiednio uzasadnione. Stanowi to naruszenie art. 296 akapit 2 TFUE.
3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.
Strona skarżąca uważa, ze zaskarżona jest również sprzeczna z zasadą proporcjonalności w zakresie dotyczącym ustanowienia wskaźników dotyczących produktów.
4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady równego traktowania.
Ponadto, skarżąca powołuje naruszenie zasady równego traktowania.
5. Zarzut piąty dotyczący konieczności stwierdzenia nieważności decyzji w całości.
Strona skarżąca stoi na stanowisku, że należy stwierdzić nieważność decyzji w całości, ponieważ w przypadku częściowego stwierdzenia nieważności, ograniczonej wyłącznie do wskaźnika dla produktu w odniesieniu do ciekłego metalu, konsekwencją byłoby automatyczne zastosowanie metody rezerwowej przy przydziale bezpłatnych uprawnień na podstawie art. 10 ust. 2 lit. b) w związku z art. 3 lit. c) zaskarżonej decyzji akapit trzeci zdanie drugie dyrektywy 2003/87. Stwarzałoby to dla skarżącej jeszcze gorszą sytuację polegającą na zastosowaniu błędnych wskaźników Komisji dla produktu w odniesieniu do ciekłego metalu.
______
(1) Dz.U. L 130, s.1
(2) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32)