Sprawa T-37/11: Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. - Węgry przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2011.95.7/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-37/11)
(2011/C 95/12)
Język postępowania: węgierski
(Dz.U.UE C z dnia 26 marca 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Republika Węgierska (przedstawiciele: M.Z. Fehér, K. Szíjjártó i G. Koós, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji nr 3.241.011.280 zawierającej notę obciążeniową w zakresie w jakim - w odniesieniu do Republiki Węgierskiej
– zostały uznane jako niepodlegające kwalifikacji do finansowania z instrumentu finansowego Schengen określone wydatki związane ze środkami 1, 3, 4, 5 i 6 celu III/A, celem celnym III/B oraz, w ramach celu I/C, ustanowieniem w Mohaczu stanowiska rzecznej kontroli granicznej oraz towarową stacją kolejową w Eperjeske.
– subsydiarnie, stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji nr 3.241.011.280 zawierającej notę obciążeniową w zakresie w jakim - w odniesieniu do Republiki Węgierskiej - zostały uznane jako niepodlegające lub jedynie częściowo podlegające kwalifikacji do finansowania z instrumentu finansowego Schengen określone wydatki związane ze środkami 1, 3, 4, 5 i 6 celu III/A i celem celnym III/B
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty:
1) Żądanie główne: naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań, uzasadnionych nadziei oraz naruszenie zasady pewności prawa
– Skarżąca twierdzi, że - mając na względzie brak precyzji kontekstu normatywnego oraz wielkość pomocy wypłacanej z instrumentu finansowego Schengen - rozsądnym zachowaniem było zaufanie, w trakcie całego programu, informacjom udzielanym przez Komisję w odpowiedzi na wyraźne wnioski o zajęcie stanowiska i w licznych opiniach w przedmiocie harmonogramu.
– w opinii skarżącej zaaprobowanie harmonogramu w drodze uprzedniego zezwolenia, kontrole przeprowadzone przez Komisję w trakcie realizacji programu oraz współpraca z państwami członkowskimi oznaczają, że kontrola ex post przeprowadzana przez Komisję, a dotycząca możliwości zakwalifikowania projektu do pomocy, nie pozwala jej podważyć kwalifikowalności projektów, które wcześniej wielokrotnie badała i ich wtedy nie zakwestionowała. Skarżąca twierdzi, że Komisja udzieliła "gwarancji" w decyzjach o finansowaniu, które wzbudziły w skarżącej uzasadnioną nadzieję, że środki wymienione w harmonogramie podlegają kwalifikacji do finansowania.
– zasada lojalnej współpracy nakłada również na instytucje Unii wzajemne obowiązki współpracy z państwami członkowskimi.
– w przekonaniu skarżącej jeżeli w tak nieprecyzyjnym i płynnym kontekście normatywnym nie można nawet oczekiwać od Komisji uprzedniej i pewnej informacji o kwalifikowalności danego projektu, oznacza to również naruszenie zasady pewności prawa.
2) Żądanie subsydiarne: błędna interpretacja pojęcia wyczerpującej kontroli i brak uzasadnienia korekty finansowej
– skarżąca uważa, że w zaskarżonej decyzji Komisja uznała za niepodlegające lub jedynie częściowo podlegające kwalifikacji do finansowania wydatki wymienione w żądaniu subsydiarnym z tego powodu, że nie odpowiadały wyczerpującej kontroli granicznej lub odpowiadały mu jedynie częściowo. W opinii skarżącej Komisja wysnuła ten wniosek w następstwie błędnej interpretacji pojęcia wyczerpującej kontroli.
– skarżąca dodaje, że Komisja, mimo udzielonej jej informacji, nie przeprowadziła koniecznych sprawdzeń w celu ustalenia dokładnej kwoty podlegającej zwrotowi w związku z ogółem środków i - w odniesieniu do niektórych z nich - błędnie określiła kwoty ryczałtowe. Zdaniem skarżącej Komisja ustaliła te kwoty w sposób ryczałtowy na podstawie założonej proporcji między czynnościami wykonywanymi przez właściwe organy w dziedzinie kontroli granicznej oraz ich pozostałymi czynnościami, a powinna oprzeć się na przepisach art. 22 ust. 3 lit. b) decyzji Komisji C(2004) 248 w sprawie zarządzania i monitorowania instrumentu finansowego Schengen, a zatem na wadze stwierdzonych naruszeń lub znaczeniu niedociągnięć systemu zarządzania i kontroli, które - wraz z ich następstwami finansowymi - doprowadziły do powstania wykrytych nieprawidłowości