Sprawa T-36/15: Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2015 r. - Hispasat/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.89.40

Akt nieoceniany

Wersja od: 16 marca 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2015 r. - Hispasat/Komisja

(Sprawa T-36/15)

Język postępowania: hiszpański

(2015/C 089/48)

(Dz.U.UE C z dnia 16 marca 2015 r.)

Strony

Strona skarżąca: Hispasat, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Buendía Sierra, A. Lamadrid de Pablo i A. Balcells Cartagena)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a zwłaszcza art. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdzono w nim istnienie pomocy państwa sprzecznej z rynkiem wewnętrznym w odniesieniu do HISPASAT;

- w konsekwencji stwierdzenie nieważności nakazów odzyskania pomocy zawartych w art. 3 i 4 decyzji; oraz

- obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1. Skarżąca uważa, że, wskazując HISPASAT S.A jako bezpośredniego beneficjenta spornego środka, Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, który powinien wiązać się ze stwierdzeniem nieważności decyzji, ponieważ przedsiębiorstwo to nie uczestniczyło w środkach ani nie odniosło z nich korzyści. Skarżąca podnosi również naruszenie zasady dobrej administracji przez Komisję Europejską ze względu na to, że Komisja wskazała HISPASAT S.A. jako beneficjenta środków po wszczęciu dochodzenia, nie dokonując analizy stanu faktycznego i nie umożliwiając, by skarżąca mogła być wysłuchana w toku postępowania administracyjnego.

2. Tytułem pomocniczym, skarżąca argumentuje, że Komisja naruszyła art. 106 i 107 TFUE oraz protokół nr 26 TFUE, ponieważ środki zakwestionowane w decyzji nie stanowią pomocy państwa ze względu na brak prowadzenia działalności gospodarczej, lecz działalność władz publicznych jako administracji. Posiłkowo wobec powyższego, skarżąca uważa, że Komisja niesłusznie uznała w zaskarżonej decyzji, iż sporne środki nie mają związku z usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym (UOIG), a w związku z tym nie oceniła właściwie ani stosowania orzecznictwa Altmark, ani orzecznictwa dotyczącego decyzji UOIG 2005/842/WE (decyzji w sprawie stosowania art. 86 ust. 2 WE), które mogły wiązać się albo ze stwierdzeniem braku pomocy, albo stwierdzeniem zgodności ewentualnej pomocy.

3. Skarżąca uważa także, że sporne środki nie mogą zakłócać konkurencji ani wymiany handlowej między państwami członkowskimi.

4. Skarżąca utrzymuje także, iż Komisja popełniła w zaskarżonej decyzji oczywisty błąd w ocenie zgodności pomocy na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE: (i) w pierwszej kolejności, uznając zasadę neutralności technologicznej za zasadę bezwzględną i (ii) w drugiej kolejności uznając, że sporne środki naruszyły neutralność technologiczną pomimo wniosków a contrario zawartych w sprawozdaniach technicznych przedstawionych przez zarząd, przez hiszpańskie organy centralne i przez operatora prywatnego; (iii) w trzeciej kolejności stwierdzając, że sporne środki nie były właściwe i proporcjonalne oraz (iv) w czwartej kolejności twierdząc, że środek ten powoduje niepotrzebne zakłócenia konkurencji.

5. Posiłkowo skarżąca argumentuje, że decyzja narusza rozporządzenie 659/1999 ze względu na dokonanie błędnej analizy istniejącej pomocy na podstawie art. 1 lit. b) ppkt (v).