Sprawa T-352/13 P: Odwołanie wniesione w dniu 2 lipca 2013 r. przez BX od wyroku wydanego w dniu 24 kwietnia 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-88/11 BX przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.252.39/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 31 sierpnia 2013 r.

Odwołanie wniesione w dniu 2 lipca 2013 r. przez BX od wyroku wydanego w dniu 24 kwietnia 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-88/11 BX przeciwko Komisji

(Sprawa T-352/13 P)

(2013/C 252/67)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 31 sierpnia 2013 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: BX (Waszyngton, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat R. Rata)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

– uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie F-88/11;

– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji komisji konkursowej o niewpisaniu skarżącego na listę rezerwy kadrowej po zakończeniu konkursu EPSO/AD/148/09-RO (Dz.U. 2009, C 14 A, s. 1); oraz

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi sześć zarzutów.

1) Zarzut pierwszy, w którym wnoszący odwołanie podnosi, że stwierdzenie Sądu do spraw Służby Publicznej zawarte w pkt 33 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym nie spełnił on wymogów dowodowych, nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

2) Zarzut drugi, w którym wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo, stwierdzając, iż kandydat, którego początkowa liczba punktów była niższa niż ustalona wstępnie liczba punktów wymaganych do zdania egzaminu, nie podlega ocenie porównawczej (pkt 41), ponieważ:

– Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem każdy z kandydatów w konkursie EPSO może podlegać ocenie porównawczej, niezależnie od tego, czy jego początkowy wynik jest wyższy czy niższy niż liczba punktów wymaganych do zdania egzaminu;

– Komisja konkursowa nie wywiązała się ze swojego obowiązku dokonania oceny porównawczej nie tylko w stosunku do wnoszącego odwołanie, ale także w stosunku do wszystkich pozostałych kandydatów w ramach egzaminu ustnego, ponieważ czas przeznaczony na końcową sesję egzaminacyjną był w oczywisty sposób niewystarczający; oraz

– W zaskarżonym wyroku nie odniesiono się do istotnych argumentów wysuwanych przez wnoszącego odwołanie i nie uwzględniono niespójności w argumentacji strony pozwanej.

3) Zarzut trzeci, w którym wnoszący odwołanie podnosi, że zawarte w pkt 45 zaskarżonego wyroku ustalenie Sądu do spraw Służby Publicznej, zgodnie z którym nie doszło do naruszenia zasady równego traktowania, jest nieprawidłowe.

4) Zarzut czwarty, w którym wnoszący odwołanie wskazuje na naruszenie zasad dotyczących składu komisji konkursowej, ponieważ:

– Skład komisji konkursowej nie był zrównoważony (art. 3 akapit piąty załącznika III do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej)

– Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo, stwierdzając, że nie kwestionowano faktu, iż komisja konkursowa przeprowadziła egzamin ustny wnoszącego odwołanie w składzie trzyosobowym (pkt 49 zaskarżonego wyroku);

– Sąd do spraw Służby Publicznej błędnie zacytował wyrok w sprawie Bartha (pkt 49) celem poparcia swojego ustalenia, że zasada zrównoważonej reprezentacji kobiet i mężczyzn w składzie komisji konkursowej nie została naruszona.

– Jednoczesna obecność członków tytularnych i zastępców członków w komisji konkursowej podczas egzaminów ustnych, która spowodowała niezgodność z prawem działań komisji konkursowej były w niniejszym przypadku (pkt 50);

– Naruszenie zasady zrównoważonego składu komisji konkursowej (pkt 51).

5) Zarzut piąty, w którym wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej doszedł do błędnego wniosku, iż okoliczności niniejszej sprawy nie dają podstaw do zastosowania art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed tym sądem (pkt 81), skoro strona pozwana przyznała, że oddalenie wcześniejszych skarg administracyjnych wniesionych przez wnoszącego odwołanie było oparte na błędnym uzasadnieniu i z tego względu strona pozwana powinna ponieść koszty.

6) Zarzut szósty, w którym wnoszący odwołanie utrzymuje, że roszczenie o zadośćuczynienie za krzywdę jest uzasadnione.