Sprawa T-339/16: Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2016 r. - Ville de Paris/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.314.27/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 29 sierpnia 2016 r.

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2016 r. - Ville de Paris/Komisja

(Sprawa T-339/16)

Język postępowania: francuski

(2016/C 314/38)

(Dz.U.UE C z dnia 29 sierpnia 2016 r.)

Strony

Strona skarżąca: Ville de Paris (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Assous)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2016/646 z dnia 20 kwietnia 2016 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 692/2008 w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 6);

- zasądzenie zapłaty od Komisji Europejskiej symbolicznej kwoty 1 EUR tytułem wynagrodzenia za szkodę wyrządzoną miastu Paryżowi poprzez przyjęcie tego rozporządzenia;

- obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2016/646 z dnia 20 kwietnia 2016 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 692/2008 w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 6) (Dz.U. 2016, L 109, s. 1; zwanego dalej "zaskarżonym rozporządzeniem") z powodu braku kompetencji ze względu na nieodpowiednie zastosowanie przez Komisję Europejską procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą. Komisja jest niewłaściwa rzeczowo i naruszyła istotne wymogi proceduralne, przyjmując zaskarżone rozporządzenie.

2. Zarzut drugi dotyczący nieważności zaskarżonego rozporządzenia z powodu naruszenia norm prawa pierwotnego, prawa wtórnego z zakresu ochrony środowiska, jak też norm pomocniczych prawa Unii Europejskiej ze względu na naruszenie zasad ogólnych europejskiego prawa ochrony środowiska, jak też zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Co się tyczy części odszkodowawczej skargi, skarżąca utrzymuje, że warunki powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii są spełnione, gdyż, po pierwsze, zaskarżone rozporządzenie zawiera wady zarówno formalne, jak i materialne, po drugie, wyrządziło ono skarżącej rzeczywistą i niewątpliwą szkodę, i po trzecie, nie można kwestionować związku przyczynowego między zachowaniem Komisji a podnoszoną szkodą.