Sprawa T-335/08: Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2008 r. - BNP Paribas i BNL przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2008.272.39

Akt nienormatywny

Wersja od: 25 października 2008 r.

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2008 r. - BNP

Paribas i BNL przeciwko Komisji

(Sprawa T-335/08)

(2008/C 272/79)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 25 października 2008 r.)

Strony

Strona skarżąca: BNP Paribas i Banca Nazionale del Lavoro SpA (BNL) (przedstawiciele: R. Silvestri, G. Escalar i M. Todino, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 869 wersja ostateczna z dnia 11 marca 2008 r. w sprawie pomocy państwa C-15/2007 (ex NN 20/2007) wprowadzonej w życie we Włoszech i dotyczącej "zachęt podatkowych dla niektórych zrestrukturyzowanych banków".

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące kwestionują postanowienie decyzji, na podstawie którego włoska ustawa nr 350/2003 ustanawiająca specjalny system wyrównań podatkowych ("specjalny system") w stosunku do aktywów niektórych banków, które powstały w wyniku restrukturyzacji lub zostały nią objęte zgodnie z ustawą nr 218 z dnia 30 lipca 1990 r. ("ustawa Amato"), została uznana za niezgodną z art. 87 traktatu WE dotyczącym pomocy państwa. Zdaniem Komisji, niezgodność tego specjalnego systemu z art. 87 traktatu WE opiera się na założeniu, że poprzez ten system włoski ustawodawca udzielił "selektywnej" korzyści podatkowej jedynie instytucjom bankowym objętym reorganizacją przewidzianą w ustawie Amato, nie przewidując podobnych korzyści dla innych instytucji i ogólnie innych przedsiębiorstw.

Na poparcie swych żądań skarżące stwierdzają, że Komisja błędnie uznała, iż specjalny system wyrównań podatkowych przynosił korzyść gospodarczą przedsiębiorstwom będącym ich beneficjentami i że w konsekwencji stanowił on niedozwoloną pomoc. Skarżące dodają, że w rzeczywistości system ten nie przyznawał korzyści podatkowej; był on jedynie systemem opcjonalnym, na który przedsiębiorstwa mogły się zdecydować w oczekiwaniu na zapłatę podatku na podstawie stawki zastępczej.

Skarżące dodają, że nawet gdyby sporny system przyznawał przedsiębiorstwom pewną korzyść, nie stanowiłby on pomocy państwa, ponieważ nie miał selektywnego charakteru. Sporny system podatkowy jest rozwiązaniem spójnym w stosunku do ogólnego systemu podatkowego i jest oparty na obiektywnych kryteriach, ponieważ ma pozwolić instytucjom kredytowym objętym prywatyzacją na wyrównanie podatkowe zgodnie z ustawą Amato poprzez ustalenie stawki przy uwzględnieniu zarówno poprzedniego częściowego opodatkowania wzrostu wartości już odnotowanej, jak i innych przepisów związanych z tymi podatkami, niedogodności niemające wpływu na pozostałe przedsiębiorstwa - nie tak jak banki objęte podatkami na podstawie ustawy nr 350/2003 - które uzyskały korzyści na innej podstawie niż ta ustawa i dla których odmiennie funkcjonujący system wyrównań był w całości uzasadniony.

Po drugie, decyzja Komisji zawiera oczywisty błąd w uzasadnieniu, wynikający z błędnego przekonania, że ustawa nr 350/2003 nie przewidywała żadnego ogólnego systemu wyrównań. Komisja błędnie stwierdziła, że nie było żadnego ogólnego systemu wyrównań, jaki mógł być porównany z kwestionowanym systemem specjalnym i nie dokonała żadnego porównania między dwoma systemami w celu dokonania oceny wszystkich czynników mogących mieć wpływ na całościowe obciążenia podatkowe właściwe dla każdego systemu.

Zdaniem skarżących nawet gdyby porównanie tych dwóch systemów zostało dokonane na podstawie takich czynników, oczywiste jest, że w porównaniu z ogólnym systemem system specjalny nie przyznaje praktycznie żadnej korzyści podatkowej, jeżeli chodzi o stawkę znajdującą zastosowanie.