Sprawa T-328/13: Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2013 r. - Tameio Pronoias Prosopikou Trapezis Kyprou przeciwko Komisji i Europejskiemu Bankowi Centralnemu.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.252.33/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 31 sierpnia 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2013 r. - Tameio Pronoias Prosopikou Trapezis Kyprou przeciwko Komisji i Europejskiemu Bankowi Centralnemu

(Sprawa T-328/13)

(2013/C 252/55)

Język postępowania: grecki

(Dz.U.UE C z dnia 31 sierpnia 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Tameio Pronoias Prosopikou Trapezis Kyprou (Nikozja, Cypr) (przedstawiciele: adwokaci E. Efstathiou, K. Efstathiou i K. Liasidou)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny i Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną,

– stwierdzenie nieważności decyzji Eurogrupy z dnia 25 marca 2013 r., która uzyskała ostateczną postać w wyniku decyzji prezesa banku centralnego Cypru działającego jako przedstawiciel lub pełnomocnik Europejskiego Systemu Banków Centralnych Europejskiego Banku Centralnego K.D.P. 104/2013 z dnia 29 marca 2013 r., na mocy której

zdecydowano o "sprzedaży określonych produktów" Cyprus Popular Bank Public Co Ltd i która co do istoty stanowi wspólną decyzję Europejskiego Banku Centralnego i Komisji Europejskiej;

– tytułem ewentualnym, stwierdzenie, że przedmiotowa decyzja Eurogrupy stanowi co do istoty wspólną decyzję Europejskiego Banku Centralnego i Komisji Europejskiej, niezależnie od jej formy;

– obciążenie Europejskiego Banku Centralnego lub Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1) W ramach pierwszego zarzutu nieważności strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest nieważna, gdyż przekracza uprawnienia przyznane na mocy Traktatu o Unii Europejskiej nie tylko Europejskiemu Bankowi Centralnemu, ale także Komisji Europejskiej, i została przyjęta przez te instytucje z przekroczeniem ich uprawnień.

2) W ramach drugiego zarzutu nieważności strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza prawo własności, chronione na mocy art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka oraz a mocy art. 14 wspomnianej konwencji, które to prawo zostało wyrażone również Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

3) W ramach trzeciego zarzutu nieważności strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest oczywiście bezzasadna i pozbawiona postawy prawnej oraz że jest niezgodna z zasadą proporcjonalności.

4) W ramach czwartego zarzutu nieważności strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest również niezgodna z wyrażonymi w prawie Unii Europejskiej powszechnie przyjętymi zasadami ogólnymi prawa, w szczególności z zasadą, zgodnie z którą nikt nie może powoływać się na własne uchybienia celem uzyskania korzyści lub celem usprawiedliwienia niewłaściwego lub bezprawnego zachowania.