Sprawa T-306/11: Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2011 r. - Schwenk Zement przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2011.238.29/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-306/11)
(2011/C 238/51)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Schwenk Zement KG (Ulm, Niemcy) (przedstawiciel: M. Raible, Rechtsanwalt)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K(2011) 2367 wersja ostateczna z dnia 30 marca 2011 r. (sprawa COMP/39520 - Zement i produkty pokrewne)
– obciążenie Komisji kosztami strony skarżącej, zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
1) Zarzut pierwszy dotyczący nieproporcjonalnego charakteru formy rozstrzygnięcia
Zaskarżona decyzja stanowi naruszenie zasady proporcjonalności, ponieważ decyzja stanowi pierwszy środek w ramach prowadzonego przeciwko skarżącej dochodzenia, a skarżąca była gotowa do udzielenia informacji.
– Rozporządzenie Rady(1) (WE) nr 1/2003 wprawdzie nie przewiduje hierarchii między zwykłym żądaniem informacji a decyzją w sprawie wezwania do udzielenia informacji. Nie zmienia to jednak faktu, że przy wyborze środka w wyjaśniającego należy brać pod uwagę zasadę proporcjonalności.
– Żądanie informacji na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 stanowi względem decyzji w sprawie wezwania do udzielenia informacji na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 środek łagodniejszy i równie skuteczny w przypadku przedsiębiorstwa gotowego do udzielenia informacji.
2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003
Zaskarżona decyzja nie odpowiada wymogom co do wskazania podstawy prawnej zgodnie z art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003.
– Komisja nie powołuje żadnego konkretnego zarzutu popełnienia czynu, a informacje wymagane w drodze żądania informacji dalece nie pozostają w związku z rzekomym zarzutem popełnienia czynu.
– Żądanie informacji nie jest zatem konieczne dla dochodzenia Komisji. Wykazanie naruszenia prawa kartelowego nie może być przeprowadzone w oparciu o zażądane informacje.
3) Zarzut trzeci dotyczący wyznaczenia terminu w sposób nieproporcjonalny.
Termin dwóch tygodni na złożenie odpowiedzi na pytanie 11 był dla skarżącej niewystarczający.
– Komisja bez podania przyczyny skróciła w zaskarżonej decyzji w porównaniu z projektem decyzji termin do złożenia odpowiedzi na pytanie 11 z dwóch miesięcy do dwóch tygodni.
– Odpowiedź z zachowaniem terminu wyznaczonego na dwa tygodnie była dla skarżącej niemożliwa. Przedłużenie terminu zostało jednak kategorycznie odrzucone przez Komisję.
– Dłuższy termin był absolutnie konieczny ze względu na zakres żądanych informacji, trudności w ich zebraniu, jak również indywidualną sytuację skarżącej.
4) Zarzut czwarty dotyczący niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji
Zaskarżona decyzja jest nienależycie uzasadniona.
– Z zaskarżonej decyzji nie wynika sformułowany przeciwko skarżącej zarzut popełnienia czynu. Nie wynika z niej również, w jakim związku pozostają żądane informacje z rzekomym zarzutem popełnienia czynu.
– Brak jest również, ogólnie rzecz biorąc, dostatecznego uzasadnienia wyznaczenia terminu, jak również skrócenia z dwóch miesięcy w projekcie decyzji do dwóch tygodni, terminu przewidzianego na odpowiedź na pytanie 11.
5) Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa do obrony skarżącej
W związku ze stworzoną przez Komisję presją czasu naruszono prawo do obrony skarżącej, w szczególności jej ochronę w związku z możliwym przyznaniem się do popełnienia naruszenia.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu. (Dz.U. 2003, L 1, s. 1)