Sprawa T-264/12: Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2012 r. - UTi Worldwide i in. przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.235.14/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 4 sierpnia 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2012 r. - UTi Worldwide i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-264/12)

(2012/C 235/35)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 4 sierpnia 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: UTi Worldwide, Inc. (Tortola, Brytyjskie Wyspy Dziewicze), UTi Nederland BV (Schiphol, Niderlandy) i UTI Worldwide (UK) Ltd (Reading, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat P. Kirch)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji z dnia 28 marca 2012 r. C(2012) 1959 wersja ostateczna w sprawie COMP/39.462 - usługi spedycyjne, w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

– tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji z dnia 28 marca 2012 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących oraz w konsekwencji uchylenie lub obniżenie kwoty nałożonej grzywny;

– zapewnienie, że uzasadnienie wyroku Trybunału dotyczące UTi Nederland i UTi UK będzie miało w pełni zastosowanie do UTi Worldwide Inc. jako do spółki dominującej, której nie dotyczyły okoliczności faktyczne sprawy prowadzące do wydania tej decyzji, lecz uznanej za odpowiedzialną za działania swych spółek zależnych zgodnie z sentencją tej decyzji; oraz

– obciążenie Komisji Europejskiej wszystkimi kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą dwa zarzuty, z których każdy składa się z trzech części.

1) Zarzut pierwszy podniesiony w uzasadnieniu pierwszej części żądania dotyczy tego, że skarżące nie naruszyły art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG:

– Komisja popełniła oczywisty błąd stwierdzając, że skarżące uczestniczyły w rzekomym kartelu dotyczącym Automated Manifest System (Zautomatyzowanego Systemu Manifestu Ładunkowego) (zwanego dalej AMS) i nie oceniając poprawnie okoliczności faktycznych oraz nie przeprowadzając całościowej i prawidłowej analizy zebranych przez nią samą informacji, ponieważ:

– Komisja błędnie analizuje zebrane przez siebie informacje;

– Decyzja niewłaściwie przedstawia zakres rozmów w ramach stowarzyszenia Freight Forward International (dalej zwanego FFI);

– członkowie FFI nie uzgodnili cen lub przedziałów cenowych;

– skarżące i inni spedytorzy nałożyli dopłaty AMS w sposób selektywny, aby uzyskać przewagę konkurencyjną;

– Komisja nie uwzględniła wyraźnych dowodów na to, że członkostwo skarżących w FFI nie wykazuje uczestnictwa skarżących w kartelu dotyczącym dopłat AMS; oraz

– Komisja nie uwzględniła wyraźnych dowodów na to, że skarżące ustalają w sposób autonomiczny swoje dopłaty AMS na podstawie dopłat AMS stosowanych przez przewoźników świadczących usługi frachtu lotniczego i innych czynników dotyczących ustalania cen na rynku.

– Komisja nie wykazała, że skarżące uczestniczyły w jakimkolwiek porozumieniu mającym na celu zakłócenie konkurencji w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, ze względu na to, że:

– uczestnictwo skarżących w sześciu spotkaniach i konferencjach telefonicznych nie jest wystarczającą podstawą prawną do wykazania naruszenia art. 101 TFUE; oraz

– decyzja nie zawiera dowodów, na to, że skarżące uczestniczyły w jakichkolwiek dwustronnych lub jednostronnych rozmowach poza FFI dotyczących dopłaty AMS.

– Dopłata AMS nie wywiera "znacznego wpływu" na konkurencję, ze względu na to, że:

– dopłata AMS była niewielką częścią składową całkowitej ceny wysyłki; oraz

– dopłata AMS była nieunikniona na podstawie decyzji przewoźników świadczących usługi frachtu lotniczego o nałożeniu dopłaty, a zatem nie wywierała znacznego wpływu na rynek.

2) Zarzut drugi podniesiony na poparcie pierwszej części żądania dotyczy tego, że decyzja Komisji w sprawie grzywny narusza art. 23 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003⁽¹⁾, wytyczne Komisji w sprawie metody ustalania grzywien⁽²⁾ oraz zasadę proporcjonalności i zawiera błąd w obliczeniach:

– Komisja nie zastosowała pojęcia "wagi" naruszenia w rozumieniu art. 23 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 i pkt 19 i 20 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, ze względu na to, że:

– Brak było jakiegokolwiek rzeczywistego uczestnictwa skarżących w zarzucanym naruszeniu;

– Brak było skutecznego wprowadzenia w życie zarzucanego naruszenia; oraz

– Brak było indywidualizacji działań skarżących względem ogólnego zachowania wszystkich rozważanych przedsiębiorstw.

– Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, ze względu na to, że:

– nieproporcjonalne jest zastosowanie stawki 16 % w świetle okoliczności prawnych i faktycznych sprawy;

– nieproporcjonalne są obliczenia oparte na całym rynku usług frachtu lotniczego;

– nieproporcjonalne jest zastosowanie współczynnika czasu trwania naruszenia; oraz

– nieproporcjonalne jest dołączenie dodatkowej kwoty do podstawowej kwoty grzywny.

– nałożona przez Komisję indywidualnie na UTi Worldwide Inc., jako na spółkę dominującą grzywna, jest sztucznie i błędnie zawyżona poprzez wzór matematyczny wykorzystany przez Komisję.

______

⁽¹⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L, s. 1).

⁽²⁾ Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006 C 210, s. 2).