Sprawa T-263/14: Skarga wniesiona w dniu 28 kwietnia 2014 r. - Hydro Aluminium Rolled Products i in. przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.223.22

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 lipca 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 28 kwietnia 2014 r. - Hydro Aluminium Rolled Products i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-263/14)

Język postępowania: niemiecki

(2014/C 223/27)

(Dz.U.UE C z dnia 14 lipca 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: Hydro Aluminium Rolled Products GmbH (Grevenbroich, Niemcy), Aluminium Norf GmbH (Neuss, Niemcy) i Trimet Aluminium SE (Essen, Niemcy) (przedstawiciele: U. Karpenstein i C. Johann, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia "dopłaty EEG" (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)];

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1. Zarzut pierwszy, oparty na braku zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

W zarzucie pierwszym skarżące podnoszą, że Komisja błędnie uznała, iż w ramach przepływów finansowych regulowanych przez Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemiecką ustawę o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej "EEG") wykorzystywane są "zasoby państwowe" w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE:

– Komisja miała niesłusznie uznać, że przepływy finansowe regulowane przez ustawę EEG są zasilane z zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE;

– dopłata EEG jest uiszczana jedynie przez podmioty prywatne; pobrane przychody nie mogą zaś zostać przypisane państwu; zarówno w przypadku samej dopłaty EEG, jak i jej obniżenia w przypadku odbiorców energochłonnych nie jest spełniony warunek stałej kontroli ze strony państwa i, co za tym idzie, rzeczywistej możliwości interwencji ze strony władz;

– w każdym razie obniżenie opłaty EEG w przypadku odbiorców energochłonnych nie stanowi rezygnacji z przychodów, które normalnie powinny zostać uzyskane przez państwo: obniżenie tych dopłat jest jedynie wyrównywane za pomocą zasobów prywatnych, czyli opłaty, jaka jest pobierana od każdej kilowatogodziny energii elektrycznej dostarczanej nieuprzywilejowanemu odbiorcy prywatnemu; efektem tego ten system tzw. szczególnych dopłat wyrównawczych pozostaje bez wpływu na łączne przychody uzyskiwane z dopłaty EEG, lecz wywiera jedynie wpływ na to, w jaki sposób jego ciężar jest rozłożony pomiędzy poszczególne podmioty objęte systemem.

2. Zarzut drugi, oparty na braku korzyści selektywnej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE

W zarzucie drugim skarżące podnoszą, że - wbrew temu, co twierdzi Komisja - ten system tzw. szczególnych dopłat wyrównawczych nie przysparza żadnej korzyści selektywnej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Wprowadzenie rozróżnienia pomiędzy końcowymi odbiorcami energochłonnymi a takimi, którzy tacy nie są, mieści się w systemowej logice dopłat EEG i nie ma więc, a priori, selektywnego charakteru.