Sprawa T-256/12: Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2012 r. - Hautau przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.227.31/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 28 lipca 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2012 r. - Hautau przeciwko Komisji

(Sprawa T-256/12)

(2012/C 227/53)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 28 lipca 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Hautau GmbH (Helpsen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Peter)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi o:

– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Komisji Unii Europejskiej C(2012) 2069 wersja ostateczna z dnia 28 marca 2012 r. w sprawie COMP/39452 - Okucia do okien i drzwi okiennych) w części, w jakiej dotyczy ona skarżącej;

– ewentualnie, odpowiednie obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą;

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

1) Po pierwsze, w decyzji w sprawie grzywny pozwana błędnie przyjęła za punkt wyjścia naruszenie art. 101 TFUE. Takie naruszenie nie wchodzi jednak w rachubę, gdyż rozmowy odbywały się za pełną wiedzą i na życzenie przeciwnej strony rynku.

2) Po drugie, w decyzji w sprawie grzywny pozwana błędnie przyjęła, że przedmiotem rozmów między zainteresowanymi przedsiębiorstwami były inne typy okuć niż okucia obrotowo-uchylne.

3) Po trzecie, nawet jeśli miałoby mieć miejsce naruszenie art. 101 TFUE, w decyzji w sprawie grzywny pozwana w każdym razie błędnie przyjęła, że antykonkurencyjne praktyki dotyczyły także okuć specjalnych.

4) Po czwarte, chybione jest także założenie, że skarżąca uczestniczyła w ewentualnych antykonkurencyjnych porozumieniach, które wykraczały poza terytorium Republiki Federalnej Niemiec. Ewentualnie w przypadku skarżącej w rachubę wchodzi naruszenie art. 101 ust. 1 TFUE na rynku włoskim i greckim w roku 2007.

5) Po piąte, skarżąca podnosi pomocniczo, wnioskując z zarzutów od drugiego do czwartego, także błędne uwzględnienie przy obliczaniu grzywny obrotów ze sprzedaży okuć przesuwnych lub okuć specjalnych, jak również obrotów, które nie zostały uzyskane w Niemczech. Wskutek wliczenia tych obrotów obrót wyliczony przez pozwaną do celów ustalenia podstawowej kwoty grzywny jest zdecydowanie zbyt wysoki. Tym samym naruszony został art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003.

6) Po szóste, skarżąca powołuje się pomocniczo na błąd w ocenie przy obliczaniu grzywny, jeśli chodzi o wagę naruszenia i wysokość podwyżki w celu odstraszenia (tzw. opłaty wejściowej). Procent ustalony w odniesieniu do skarżącej z tytułu wagi naruszenia lub podwyżki w celu

odstraszenia jest nieproporcjonalnie wysoki. Także w tym zakresie - zdaniem skarżącej - występuje naruszenie art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003.

7) Po siódme, skarżąca zarzuca pomocniczo naruszenie art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 z powodu błędnego uwzględnienia obrotów uzyskanych przez nią wraz z innymi członkami kartelu.

8) Po ósme, decyzja jest także obarczona poważnym brakiem uzasadnienia. Zdaniem skarżącej należy zatem stwierdzić jej nieważność w całości z powodu naruszenia art. 296 TFUE i wynikającego stąd naruszenia prawa do obrony przysługującego skarżącej, przy czym powinno to nastąpić niezależnie od tego, czy skarżąca uczestniczyła w porozumieniach naruszających art. 101 TFUE czy nie. Konwalidacja w trakcie bieżącego postępowania nie wchodzi w rachubę.

9) Po dziewiąte, Komisja błędnie zakłada, że skarżąca uczestniczyła od dnia 16 listopada 1999 r. do dnia 3 lipca 2007 r. w (rzekomo) antykonkurencyjnych porozumieniach. Zarzut jednolitego i ciągłego naruszenia od dnia 16 listopada 1999 r. do dnia 3 lipca 2007 r. jest jednak bezzasadny ze względu na autonomiczną podwyżkę cen dla roku 2001 oraz brak porozumienia dla roku 2002. Ewentualnie w decyzji mogą zatem zostać uwzględnione okresy od roku 2003. Niemniej w zakresie, w jakim skarżącej zarzucane jest antykonkurencyjne zachowanie wykraczające poza rynek niemiecki, można ją ewentualnie obarczyć naruszeniem art. 101 TFUE w roku 2007. Skarżąca stoi zatem na stanowisku, że niedopuszczalne jest przyjęcie w odniesieniu do niej naruszenia trwającego siedem lat i siedem miesięcy.