Sprawa T-240/12: Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2012 r. - Eni przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.217.27

Akt nienormatywny

Wersja od: 21 lipca 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2012 r. - Eni przeciwko Komisji

(Sprawa T-240/12)

(2012/C 217/57)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 21 lipca 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Eni SpA (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Roberti i I. Perego)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– uznanie skargi za dopuszczalną;

– stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga dotyczy pisma (D/2012/042026) z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie COMP/F/38.638 - Kauczuk butadienowy i emulsyjny kauczuk butadienowo styrenowy - Ponowne wydanie, w którym Komisja Europejska powiadomiła ENI o swoim postanowieniu dotyczącym wznowienia postępowania BR-ESBR w następstwie wyroku Sądu z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie T-39/07 Eni przeciwko Komisji, w którym została stwierdzona częściowa nieważność decyzji C(2006) 5700 z dnia 29 listopada 2006 r. wydanej w sprawie COMP/F/38.638 - Kauczuk butadienowy i emulsyjny kauczuk butadienowo styrenowy i obniżona została kwota nałożonej grzywny.

Na poparcie skargi ENI podnosi wyłącznie jeden zarzut, oparty na braku właściwości, ponieważ Komisja nie może wznowić dochodzenia w sprawie BR-ESBR w celu wydania nowej decyzji nakładającej karę.

ENI podnosi, że w wyroku z dnia 13 lipca 2011 r. Sąd nie tylko stwierdził częściową nieważność decyzji BR-ESBR z 2006 r. za względu na nieprawidłową ocenę przez Komisję okoliczności obciążającej, jaką jest powrót do naruszenia, ale skorzystał też z prawa nieograniczonego orzekania przysługującego mu na mocy art. 261 TFUE i na mocy rozporządzenia nr 1/2003, zmieniając kwotę grzywny i zastępując ocenę dokonaną przez Komisję własną oceną. Z tej perspektywy postanowienie o wznowieniu postępowania BR-ESBR, oprócz tego, że narusza zasadę kompetencji powierzonych i równowagi pomiędzy instytucjami, o której mowa w art. 13 TFUE, jest również niezgodne z podstawowymi zasadami sprawiedliwego postępowania sądowego określonymi w art. 6 EKPC i art. 47 karty praw podstawowych, a także z zasadą ne bis in idem, o której mowa w art. 7 EKPC.

Ponadto ENI podnosi, że wbrew temu, co zostało stwierdzone w zaskarżonym akcie, Sąd nie stwierdził zaledwie uchybienia proceduralnego w sposobie, w jaki Komisja zastosowała w decyzji BR-ESBR z 2009 r. przesłankę powrotu do naruszenia; Komisja nie może zatem powoływać się na orzeczenie PVC II⁽¹⁾ w celu uzasadnienia swojego działania, które również z tej perspektywy jest niezgodnie z art. 7 EKPC.

Wreszcie, ENI wskazuje, że świetle właściwego orzecznictwa w niniejszym przypadku wykluczona jest możliwość ponownego wydania decyzji w sprawie nałożenia kary uwzględniającej na nowo powrót do naruszenia.

______

⁽¹⁾ Wyrok z dnia 15 października 2002 r. w sprawach połączonych C-238/99 P, C-245/99 P, C-247/99 P, od C-250/99 P do C-252/99 P i C-254/99 P Limburgse Vinyl Maatschappij NV (LVM) i in. przeciwko Komisji (PVC II), Rec. s. I-8375