Sprawa T-223/18: Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2018 r. - Casa Regina Apostolorum della Pia Societa delle Figlie di San Paolo / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.190.38/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 4 czerwca 2018 r.

Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2018 r. - Casa Regina Apostolorum della Pia Società delle Figlie di San Paolo / Komisja

(Sprawa T-223/18)

Język postępowania: włoski

(2018/C 190/63)

(Dz.U.UE C z dnia 4 czerwca 2018 r.)

Strony

Strona skarżąca: Casa Regina Apostolorum della Pia Società delle Figlie di San Paolo (Albano Laziale, Włochy) (przedstawiciel: adwokat F. Rosi)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- tytułem żądania wstępnego, stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji z tego względu, że została ona sporządzona w języku angielskim, a nie w języku włoskim.

- uwzględnienie niniejszej skargi i w związku z tym stwierdzenie nieważności decyzji Komisji ze względu na to, że nie zawiera uzasadnienia, a w każdym razie nie jest oparta na jednoznacznych przesłankach wynikających z dochodzenia.

- uznanie stosowania do włoskiego systemu opieki zdrowotnej systemu świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym (UOIG), a w związku z tym zasad ustanowionych w wyroku Trybunału z dnia 24 lipca 2003 r., Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg (C-280/00, EU:C:2003:415) w świetle art. 106 i 107 TFUE w dziedzinie pomocy państwa. W kosekwencji, skarżąca wnosi do Sądu o sprawdzenie działań regionu Lacjum w odniesieniu do wynagrodzenia placówek publicznych, które powinno opierać się na zasadach określonych w ww. przepisach. Wynagrodzenie publicznych zakładów opieki zdrowotnej powinno zatem zostać ograniczone do rekompensaty kosztów zgodnie z kryteriami określonymi w wyroku Altmark, zastosowanymi do tzw. średniego przedsiębiorstwa, a nadmierne dofinansowanie powinno zostać uznane za nadmierną rekompensatę.

- zobowiązanie regionu Lazio do wypłacenia skarżącej wynagrodzenia zgodnie z zasadą średniego przedsiębiorstwa, a zatem uwzględniając w szczególności zwiększenie kosztów pracy, co się tyczy wszystkich pracowników skarżącej zatrudnionych od 2005 do 2006 r. i ustalenie, że ten parametr będzie miał zastosowanie w przyszłości.

- przyznanie skarżącej wszystkich konsekwencji prawnych w szczególności poprzez obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy decyzji Komisji C(2017) 7973 final z dnia 4 grudnia 2017 r. o oddaleniu zażalenia złożonego przez skarżącą, będącą włoskim szpitalem kościelnym, dotyczącego domniemanej rekompensaty kosztów szpitali publicznych w regionie Lacjum. Komisja uznała w zaskarżonej decyzji, że środki, których dotyczy zarzut, nie stanowią pomocy państwa.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący użycia języka angielskiego do sporządzenia autentycznej wersji językowej ostatecznej decyzji.

2. Zarzut pierwszy dotyczący braku uzasadnienia. Komisja całkowicie pominęła niektóre istotne aspekty pytania i nie odparła niektórych zastrzeżeń podniesionych przez skarżącą, wykazanych w załączonej do akt dokumentacji. Komisja jest zobowiązana odpowiedzieć na wszystkie pytania skarżącej zgodnie z zasadami przejrzystości i dobrej wiary.

3. Zarzut trzeci w ramach którego skarżąca kwestionuje twierdzenie, że we włoskim porządku prawnym system opieki zdrowotnej charakteryzuje się powszechnością opieki zdrowotnej, to znaczy, że wszystkie świadczenia zdrowotne są świadczone przez krajową służbę zdrowia. Ponadto skarżąca zarzuca Komisji, że nie wykazała ona, iż państwo włoskie finansuje i w związku z tym pokrywa wszystkie świadczenia zdrowotne własnych obywateli, które to twierdzenie jest całkowicie niezgodne ze stanem faktycznym. Skarżąca podnosi, że powszechność nie jest pojęciem abstrakcyjnym, ale powinna być konkretna, możliwa do sprawdzenia, dostrzegalna i nie może zostać przyjęte, że istnieje tylko dlatego, że tak twierdzi rząd włoski.