Sprawa T-207/12 P: Odwołanie wniesione w dniu 11 maja 2012 r. przez Luigiego Marcuccia od postanowienia wydanego w dniu 29 lutego 2012 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-3/11 Luigi Marcuccio przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.194.27

Akt nienormatywny

Wersja od: 30 czerwca 2012 r.

Odwołanie wniesione w dniu 11 maja 2012 r. przez Luigiego Marcuccia od postanowienia wydanego w dniu 29 lutego 2012 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-3/11 Luigi Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-207/12 P)

(2012/C 194/45)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 30 czerwca 2012 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

– uchylenie w całości i bez wyjątku zaskarżonego postanowienia;

– tytułem żądania głównego, uwzględnienie żądań skarżącego sformułowanych w pierwszej instancji w sprawie będącej przedmiotem odwołania;

– obciążenie strony pozwanej kosztami wnoszącego odwołanie poniesionymi w niniejszym postępowaniu odwoławczym;

– ewentualnie, przekazanie sprawy będącej przedmiotem odwołania do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej w innym składzie, w celu wydania przez niego ponownego rozstrzygnięcia przedmiocie wszystkich żądań, o których mowa w poprzednich punktach petitum.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie skierowane jest przeciwko postanowieniu z dnia 29 lutego 2012 r. w sprawie F-3/11, którym odrzucono jako oczywiście niedopuszczalną skargę mającą za przedmiot, po pierwsze, stwierdzenie nieważności rzekomej odmowy Komisji Europejskiej dołączenia do akt dokumentu dotyczącego wypadku wnoszącego odwołanie, a po drugie, zasądzenie od Komisji na jego rzecz kwoty 1.000 EUR tytułem odszkodowania.

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi dwa zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczący całkowitego braku uzasadnienia postanowienia, w zakresie w jakim dotyczy ono oczywistej niedopuszczalności, w tym ze względu na oczywiste wątpliwości, paradoksalny charakter, przeinaczenie i wypaczenie okoliczności faktycznych, apodyktyczność, nielogiczność, brak istotnego znaczenia, nieracjonalność, naruszenie obowiązku clare loqui, brak orzeczenia w przedmiocie przedstawionego sądowi przez wnoszącego odwołanie żądania, a także wykładnię i zastosowanie, które są nieprawidłowe, błędne, nieprawdziwe i nieracjonalne:

– art. 26 i 26a regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej;

– norm prawnych dotyczących aktu zaskarżalnego (w szczególności ust. 30 - 47 zaskarżonego postanowienia);

– norm prawnych dotyczących traktowania i dostępu jednostek do dotyczących ich danych osobowych, które znajdują się w posiadaniu instytucji Unii.

2) Zarzut drugi dotyczący niezgodnego z prawem charakteru postanowienia sądu orzekającego w pierwszej instancji w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach (fragment od pkt 47 do pkt 48 zaskarżonego postanowienia).