Sprawa T-19/06: Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2006 r. - Mindo przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2006.60.49/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-19/06)
(2006/C 60/92)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 11 marca 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Mindo Srl (Rzym, Włochy) [Przedstawiciele: J. Folguera Crespo, P. Vidal Martínez, adwokaci]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– częściowe stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 lit. a) decyzji Komisji C(2005) 4012 wersja ostateczna z dnia 20 października 2005 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 ust. 1 Traktatu WE (sprawa COMP/ C.38.281/B.2 - Surowiec tytoniowy, Włochy) w zakresie, w jakim dotyczy dłuższego czasu trwania naruszenia (uznanego za zakończone w dniu 19 lutego 2002 r. zamiast najpóźniej w dniu 15 stycznia 2002 r.);
– stwierdzenie nieważności art. 2 lit. b) zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim spółka Mindo powinna była zostać zwolniona w całości z grzywny na podstawie komunikatu Komisji w sprawie nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach kartelowych lub ewentualnie znaczne obniżenie kwoty grzywny nałożonej solidarnie na Mindo i na "Alliance One International";
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że kilka przedsiębiorstw, w tym skarżąca, naruszyło art. 81 ust. 1 WE, zawierając porozumienia lub stosując praktyki uzgodnione we włoskim sektorze surowca tytoniowego. Skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności tej decyzji, wskazując - po pierwsze - na rzekome naruszenie jej uzasadnionych oczekiwań związanych z zastosowaniem wspomnianego komunikatu. Skarżąca kwestionuje odrzucenie przez Komisję złożonego przez nią wniosku o objęcie jej zwolnieniem z grzywny na tej podstawie, że inne niż skarżąca przedsiębiorstwo było do niego uprawnione. Zdaniem skarżącej to przedsiębiorstwo nie spełniało wymogów określonych we wspomnianym komunikacie, a Komisja nie udowodniła, że nie spełniała ich również skarżąca.
Tytułem żądania ewentualnego skarżąca podnosi, że zaprzestała naruszeń najpóźniej w dniu 15 stycznia 2002 r., nie zaś w dniu 19 lutego 2002 r., a więc na tej podstawie należy odpowiednio obniżyć nałożoną na nią grzywnę.
Skarżąca uważa następnie, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności i zasadę pewności prawa oraz obowiązek uzasadnienia w odniesieniu do oceny zakresu działań ograniczających skarżącej. Zdaniem skarżącej Komisja nie wzięła pod uwagę faktu, że skarżąca uczestniczyła w porozumieniach dotyczących cen kupna oraz wysokości nadwyżki produkcji wyłącznie w 1998 r. i w 1999 r. oraz że uczyniła to w ramach dozwolonych w prawie włoskim porozumień międzyzawodowych.
Skarżąca wskazuje ponadto na naruszenie prawa do obrony oraz zasady proporcjonalności i zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań w związku z ustaleniem podstawowej kwoty grzywny. W tym względzie skarżąca twierdzi, że podstawowa kwota grzywny znacznie przewyższa całkowitą wartość produktów objętych praktykami kartelowymi; że Komisja popełniła błąd w ocenie dwóch potencjalnych skutków praktyk ograniczających wymienionych w zaskarżonej decyzji; że wspomniane dwa skutki pojawiły się po raz pierwszy w zaskarżonej decyzji i nie były wymienione w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów oraz że Komisja błędnie zastosowała współczynnik mnożny w celu ustalenia podstawowej kwoty grzywny, nie uwzględniając faktu, że w okresie wydania zaskarżonej decyzji skarżąca nie wchodziła w skład żadnego dużego międzynarodowego przedsiębiorstwa.
Skarżąca wskazuje następnie na naruszenie obowiązku uzasadnienia oraz zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań w związku z zarzucanym Komisji nieuwzględnieniem niektórych okoliczności łagodzących, w szczególności szybkiego zakończenia naruszenia oraz minimalnych skutków działań ograniczających przypisanych skarżącej.
Wreszcie skarżąca podnosi naruszenie zasad proporcjonalności i ochrony uzasadnionych oczekiwań, jak również obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do zastosowania pkt 5 lit. b) wytycznych Komisji, dotyczącego szczególnego kontekstu społeczno-gospodarczego, w jakim praktyki ograniczające miały miejsce. Skarżąca dodaje ponadto, że ustalając wysokość grzywny, Komisja nie uwzględniła wyjątkowo słabej sytuacji gospodarczej skarżącej oraz jej możliwości płatniczych.