Sprawa T-182/11: Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2011 r. - Dacoury-Tabley przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.152.29/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 21 maja 2011 r.

Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2011 r. - Dacoury-Tabley przeciwko Radzie

(Sprawa T-182/11)

(2011/C 152/51)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 21 maja 2011 r.)

Strony

Strona skarżąca: Philippe Henry Dacoury-Tabley (Abidjan, Wybrzeże Kości Słoniowej) (przedstawiciel: adwokat G. Collard)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie, że, jeśli chodzi o stronę skarżącą Philippa Henriego DACOURY-TABLEYA, rozporządzenie Rady nr 85/2011 z dnia 31 stycznia 2011 r. opublikowane w dniu 2 lutego 2011 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz decyzja Rady 2011/71/WPZiB z dnia 31 stycznia 2011 r. opublikowana w dniu 2 lutego 2011 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej są pozbawione podstaw faktycznych.

– w konsekwencji,

– stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady nr 85/2011 z dnia 31 stycznia 2011 r. oraz decyzji Rady 2011/71/WPZiB z dnia 31 stycznia 2011 r.;

– ewentualnie, nakazanie, aby nazwisko Philippa Henriego DACOURY -TABLEYA zostało usunięte z wykazu załączonego do tego rozporządzenia i do tej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, z uwagi na to, że wpisanie strony skarżącej do wykazu osób i podmiotów, w stosunku do których mają zastosowanie środki ograniczające, nastąpiło z powodów stereotypowych bez wskazania żadnego konkretnego stanu faktycznego, który umożliwiłby ocenę stosowności takiego wpisu.

2) Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, w zakresie w jakim:

– zarzuca się stronie skarżącej, że odmówiła podporządkowania się władzy A. Ouattary, w sytuacji gdy próbowała ona podporządkować tej władzy Centralny Bank Państw Zachodniej Afryki (zwany dalej "BCEAO"), którego była ona prezesem;

– zarzuca się stronie skarżącej udział w finansowaniu nielegalnego rządu L. Gbagbo, w sytuacji gdy transakcje BCEAO nie wykazały żadnego takiego wkładu finansowego;

– strona skarżąca nie była już poza tym prezesem BCEAO w momencie wydania zaskarżonego rozporządzenia i zaskarżonej decyzji.