Sprawa T-180/15: Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2015 r. - Icap a.o./Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.245.30/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 27 lipca 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2015 r. - Icap a.o./Komisja

(Sprawa T-180/15)

Język postępowania: angielski

(2015/C 245/37)

(Dz.U.UE C z dnia 27 lipca 2015 r.)

Strony

Strona skarżąca: Icap plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Icap Management Services Ltd (Londyn) oraz Icap New Zealand Ltd (Wellington, Nowa Zelandia) (przedstawiciele: C. Riis-Madsen i S. Frank, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności w całości lub w części decyzji Komisji z dnia 4 lutego 2015 r. w sprawie AT.39861 - Yen Interest Rate Derivatives - C(2015) 432 final;

- tytułem żądania ewentualnego uchylenie lub obniżenie kwoty nałożonej grzywny;

- obciążenie pozwanej kosztami postępowania;

- podjęcie wszelkich innych środków, jakie Sąd uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący błędnych ustaleń faktycznych i naruszenia prawa przez Komisję, która stwierdziła, że banki brały udział w działaniach ograniczających konkurencję ze względu na cel.

2. Zarzut drugi dotyczący błędnych ustaleń faktycznych i naruszenia prawa przez pozwaną poprzez twierdzenie, że zarzucane ułatwienie przez skarżące działań ze strony banków stanowiło naruszenie prawa konkurencji w rozumieniu art. 101 TFUE

- Zdaniem skarżących art. 101 TFUE nie obejmuje działania wspólnika, który nie bierze udziału w porozumieniu ograniczającym lub zakłócającym konkurencję. Kryterium zastosowane przez Komisje było w każdym razie błędne i obejmowało zbyt szeroki wachlarz działań, niedostatecznie ściśle powiązanych z działaniem stanowiącym naruszenie. Zachowanie skarżących nie jest objęte zakresem kryterium dotyczącego ułatwienia, przyjętego przez pozwaną. W szczególności skarżące podnoszą, że twierdzenie, iż ułatwiały one wymianę informacji między bankami jest bezpodstawne, a pozwana nie wskazała ani jednego przykładu takiego ułatwienia wymiany informacji przez skarżące. Zdaniem skarżących to samo odnosi się do wykorzystania uzgodnionych transakcji. Jeśli chodzi o manipulacje prognoz dotyczących YPY LIBOR, Komisja przyznała, że tylko jeden z dwóch banków wiedział o udziale ICAP. W związku z tym, jak twierdzą skarżące, ICAP nie odgrywała ułatwiającej roli w zakresie działania banków. Ponadto w odniesieniu do tych naruszeń, działanie stanowiące naruszenie zaczęło się zdecydowanie wcześniej niż ICPA przyczyniła się do zarzucanego jej działania.

3. Zarzut trzeci dotyczący błędnych ustaleń faktycznych i naruszenia prawa przez Komisję w ramach ustalenia czasu trwania udziału skarżących w naruszeniach.

- Skarżące twierdzą, że banki były stronami umów w zakresie instrumentów pochodnych stóp procentowych w odniesieniu do jena japońskiego i w związku z tym znały wzajemne pozycje handlowe i interesy. W związku z tym, zdaniem skarżących, dowód przedstawiony przez Komisję na poparcie argumentu, że ICAP wiedziała o dwustronnym naruszeniu jest bezprzedmiotowy, ogólnikowy i błędny. Ponadto, zdaniem skarżących, stanowisko Komisji zakłada, że skarżące wiedziały i działały aż do zakończenia dwustronnego naruszenia przez banki, bez przedstawienia jakiegokolwiek dowodu co do tego, że skarżące wiedziały o dokonanym przez banki naruszeniu.

4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Komisję domniemania niewinności oraz zasady dobrej administracji.

- Zdaniem skarżących Komisja przeprowadziła hybrydowe postępowanie ugodowe, w którym decyzja o rozstrzygnięciu sporu przyjęta w grudniu 2013 r. stawiała zarzuty ICAP poprzez wyolbrzymienie jej roli polegającej na ułatwieniu. W związku z tym Komisja nie może w dalszym ciągu twierdzić, że nie była stronnicza przy rozpatrywaniu przypadku ICAP.

5. Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez Komisję wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, zasady równego traktowania oraz zasady pewności prawa.

- Skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła zasadę pewności prawa nakładając grzywnę wykraczającą poza symboliczną grzywnę. Stanowi to również odejście od jej praktyki decyzyjnej. Ponadto, zdaniem skarżących, Komisja naruszyła wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien, odmawiając przyjęcia za podstawę grzywny wielkości sprzedaży skarżącej, nie precyzując dostatecznie przyjętej przez nią metody obliczenia grzywny oraz nie uzasadniając takiego odejścia od wcześniejszej praktyki decyzyjnej. Co więcej zdaniem skarżących Komisja naruszyła zasadę równego traktowania traktując skarżące w odmienny sposób niż innego maklera, któremu zarzucono ułatwienia w podobnych okolicznościach w związku z takim samym naruszeniem oraz traktując ostatecznie skarżące tak jak banki, które dopuściły się naruszenia, mimo iż skarżącym zarzucono jedynie działanie w postaci ułatwienia. Skarżące twierdzą, że w wyniku tego nałożone grzywny są w pełni nieproporcjonalne, powodując w ten sposób naruszenie przez Komisję zasady proporcjonalności.

6. Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez Komisję zasady ne bis in idem.