Sprawa T-142/04: Skarga wniesiona dnia 14 kwietnia 2004 r. przez Cargill B.V. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2004.168.8/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 26 czerwca 2004 r.

Skarga wniesiona dnia 14 kwietnia 2004 r. przez Cargill

B.V. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-142/04)

(2004/C 168/14)

(Język postępowania: niderlandzki)

(Dz.U.UE C z dnia 26 czerwca 2004 r.)

Dnia 14 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez spółkę Cargill B.V., z siedzibą w Hadze (Niderlandy), reprezentowaną przez H.J. Bronkhorsta i J.F. van Nouhuysa.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

I. unieważnienie decyzji z dnia 5 stycznia 2004 r. skierowanej do niej przez Komisję Wspólnot Europejskich;

II. obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca twierdzi w oparciu o decyzję Komisji, że umorzenie należności celnych przywozowych nie było w przedmiotowej sprawie uzasadnione. Decyzja ta została przyjęta w konsekwencji unieważnienia przez Trybunał Sprawiedliwości ostatecznej Decyzji Komisji C/2000/485 w związku ze sprawą C-156/00 Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji⁽¹⁾.

Skarżąca dokonywała przywozu kukurydzy do WE zgodnie z zasadami dotyczącymi uszlachetniania czynnego. Kukurydza miała zostać przetworzona w glukozę, która z kolei powinna zostać powtórnie wywieziona. Dla tego celu skarżący posiadał odpowiednie upoważnienia dla systemu właściwej rekompensaty. Komisja w zaskarżonej decyzji twierdzi, iż wywożona glukoza nie została uzyskana w całości z kukurydzy, lecz także z pszenicy pochodzącej z rynku WE. Władze niderlandzkie zaraz potem odzyskały należne cła wywozowe. W zaskarżonej decyzji Komisja oddaliła żądanie umorzenia tego długu.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi przede wszystkim, że miało miejsce naruszenie prawa do obrony. Ściślej mówiąc, podnosi ona zarzut pogwałcenia zasady audi alteram partem i prawa dostępu do akt.

Skarżąca podnosi dalej, iż miało miejsce naruszenie rozporządzenia nr 1430/79⁽²⁾ w sprawie zwrotu lub umarzania należności celnych przywozowych lub wywozowych, jak również naruszenie art. 239 rozporządzenia nr 2913/92⁽³⁾ ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, a także art. 905 do 909 włącznie rozporządzenia nr 2454/93⁽⁴⁾ ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92. Skarżąca podnosi również naruszenie obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 253 WE.

Komisja, zdaniem skarżącej, była w błędzie stwierdzając, że skarżąca popełniła oczywiste zaniedbanie nie spełniając warunków dotyczących wydawanych przez Komisję zezwoleń na uszlachetnianie czynne. Jak twierdzi skarżąca, glukoza przeznaczona do wywozu produkowana z pszenicy i kukurydzy miała identyczne cechy, jak glukoza uzyskiwana wyłącznie z kukurydzy. Skarżąca dodaje, że oba produkty objęte są tym samym kodem CN. Twierdzi, że jedynym zarzutem, jaki można jej przedstawić jest zarzut dokonania wywozu części glukozy po upływie sześciomiesięcznego okresu przewidzianego w zezwoleniu.

Skarżąca konkluduje podnosząc, iż miało miejsce naruszenie zasady proporcjonalności.

______

⁽¹⁾ Wyrok w sprawie C-156/00 Niderlandy przeciwko Komisji [2003] Zb. Orz. str. I-2527.

⁽²⁾ Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1430/79 z dnia 2 lipca 1979 r. w sprawie zwrotu lub umarzania należności celnych przywozowych lub wywozowych (Dz.U. L 175, str. 1).

⁽³⁾ Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 1992 r., str. 1).

⁽⁴⁾ Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lutego 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253 z 1993 r., str. 1).