Sprawa T-141/07: Skarga wniesiona w dniu 4 maja 2007 r. - General Technic-Otis przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2007.140.39/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 23 czerwca 2007 r.

Skarga wniesiona w dniu 4 maja 2007 r. - General Technic-Otis przeciwko Komisji

(Sprawa T-141/07)

(2007/C 140/65)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 23 czerwca 2007 r.)

Strony

Strona skarżąca: General Technic-Otis Sàrl (Howald, Wielkie Księstwo Luksemburga) (przedstawiciel: M. Nosbusch, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 230 WE, decyzji przyjętej przez Komisję w dniu 21 lutego 2007 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG w sprawie COMP/E-1/38.823 - Elevators and Escalators w zakresie w jakim dotyczy ona GTO;

– posiłkowo, uchylenie lub obniżenie, na podstawie art. 229 WE, wysokości grzywny, nałożonej na nią na mocy tej decyzji;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 512 wersja ostateczna z dnia 21 lutego 2007 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/E-1/38.823 - PO/ Elevators and Escalators) w sprawie kartelu na rynku instalacji i konserwacji dźwigów i schodów ruchomych w Belgii, Niemczech, Luksemburgu i Niderlandach obejmującego fałszowanie przetargów, podział rynków, ustalanie cen, udzielanie zamówień na sprzedaż, instalację, konserwację i modernizację urządzeń oraz wymianę informacji, w zakresie w jakim decyzja jej dotyczy. Posiłkowo skarżąca wnosi o uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na nią na mocy zaskarżonej decyzji.

Na poparcie swoich twierdzeń skarżąca przedstawia siedem zarzutów.

W pierwszym zarzucie skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd co do prawa i błąd w ustaleniach faktycznych w zastosowaniu zasad obliczania grzywny uznając, że zarzucane praktyki stanowiły "bardzo poważne" naruszenie. Skarżąca uważa, że początkowa kwota grzywny powinna być w rezultacie obniżona, ze względu na ograniczony geograficzny zasięg właściwego rynku oraz ograniczony wpływ zarzucanych praktyk na właściwy rynek.

W drugim zarzucie skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd co do prawa i błąd w ustaleniach faktycznych nie biorąc pod uwagę rzeczywistej możliwości wyrządzenia szkody przez skarżącą. Ponadto, zdaniem skarżącej, Komisja powinna była uwzględnić przy ustalaniu kwoty grzywny jej status małego i średniego przedsiębiorstwa, zarządzanego w pełni samodzielnie, które w rezultacie nie jest w stanie wyrządzić znaczącej szkodę na rynku.

W trzecim zarzucie skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd co do prawa i błąd w ustaleniach faktycznych, gdyż nie ograniczyła kwoty grzywny do wysokości 10 % jej obrotu i że nie powinna była brać pod uwagę obrotu spółek dominujących przy obliczeniu maksymalnej kwoty grzywny nałożonej na skarżącą.

Zarzut czwarty oparty jest na naruszeniu przez Komisję zasady równego traktowania z uwagi na fakt, że nie zastosowała ona zasad odpowiedzialności w konsekwentny sposób wobec wszystkich członków rozpatrywanego kartelu. Skarżąca uważa, że Komisja przypisała zarzucane praktyki jej spółkom dominującym, podczas gdy nie postąpiła tak względem innej spółki, której wymierzono kary na mocy tej samej decyzji, mimo że znajdowała się ona w porównywalnej sytuacji do sytuacji skarżącej w odniesieniu do kontroli wykonywanej przez spółki matki.

W zarzucie piątym skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd w ustaleniach faktycznych, gdyż nie zmniejszyła kwoty grzywny o 50 % na podstawie komunikatu w sprawie współpracy⁽¹⁾. Skarżąca utrzymuje, że jej współpraca z służbami Komisji była ścisła, nieprzerwana i miała bardzo szeroki zakres oraz że uzasadniała maksymalne zmniejszenia grzywny, przewidziane w komunikacie w sprawie współpracy, czyli o 50 %.

Zarzut szósty podniesiony przez skarżącą oparty jest na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań ze względu na fakt, że Komisja nie zastosowała dodatkowego zmniejszenia grzywny o 10 % z powodu nie kwestionowania przez skarżącą okoliczności faktycznych. Skarżąca uważa, że powiadomienie o zarzutach oraz praktyka decyzyjna Komisji wywołała u niej uzasadnione oczekiwanie uzyskania na tej podstawie zmniejszenie grzywny o 10 % a nie tylko o 1 %, tak jak przyjęto w zaskarżonej decyzji.

Zarzut siódmy oparty jest na naruszeniu zasady proporcjonalności kar z uwagi na fakt, że nałożona na skarżącą grzywna nie jest uzasadniona w świetle rozpatrywanego naruszenia, a w szczególności wobec jego ograniczonego wpływu na rynek i ze względu na ograniczoną wielkość spółki, która je popełnienia.

______

⁽¹⁾ Komunikat Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli, Dz.U. 2002, C 45, str. 3