Sprawa T-138/23: Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2023 - Semmelweis Egyetem/Rada
Dz.U.UE.C.2023.216.47/2
Akt nienormatywnySkarga wniesiona w dniu 13 marca 2023 - Semmelweis Egyetem/Rada
(Sprawa T-138/23)
(2023/C 216/63)
(Dz.U.UE C z dnia 19 czerwca 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Semmelweis Egyetem (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciel: P. Nagya i B. Karsai, adwokaci)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 2 decyzji wykonawczej Rady (UE) 2022/2506 z dnia 15 grudnia 2022 r. 1 w zakresie, w jakim dotyczy on strony skarżącej; lub, tytułem żądania ewentualnego,
- stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 2 decyzji wykonawczej Rady (UE) 2022/2506 w całości; oraz, w każdym przypadku,
- obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja nie opiera się na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej. Pozwana powinna była oprzeć swoją decyzję dotyczącą wydania zaskarżonej decyzji na należycie ustalonych okolicznościach faktycznych. Zamiast tego skarżąca utrzymuje, że pozwana oparła się na niczym niepopartej ocenie i wniosku Komisji Europejskiej.
- Część pierwsza zarzutu: Pozwana nie zapewniła, aby umieszczenie skarżącej w grupie podmiotów objętych środkami ograniczającymi na podstawie art. 2 ust. 2 zaskarżonej decyzji opierało się na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej. W ramach kwestii zarzucanych naruszeń zasad państwa prawnego ocena faktyczna Komisji nie objęła składu, trybu podejmowania decyzji, finansowania i funkcjonowania żadnego z "trustów interesu publicznego", takich jak fundacja odpowiedzialna za utrzymanie skarżącej. Ani pozwana, ani Komisja nie dokonały analizy potencjalnego wpływu, charakteru, czasu trwania lub zakresu zarzucanych naruszeń lub środków ograniczających, co zaszkodziło działalności skarżącej i jej reputacji.
- Druga część zarzutu: Pozwana popełniła oczywiste błędy w ocenie stanu faktycznego. Obawy wyrażone przez Komisję w odniesieniu do "trustów interesu publicznego" dotyczą zamówień publicznych i konfliktów interesów. Uwadze pozwanej umknął fakt, że kwestia zamówień publicznych została już rozstrzygnięta przed wydaniem decyzji i że w przypadku skarżącej nigdy nie istniał żaden konflikt interesów.
- Trzecia część zarzutu: Zgodnie z art. 6 ust. 9 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2020/2092 z dnia 16 grudnia 2020 r. ("rozporządzenie w sprawie warunkowości") 2 strona pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia. Wniosek Komisji, a w konsekwencji zaskarżona decyzja, miały zawierać szczegółowe powody i dowody, na których decyzja ta powinna była zostać oparta. Tymczasem takie ważne powody nie zostały wymienione w zaskarżonej decyzji ani we wniosku, co było krzywdzące dla skarżącej.
2. Zarzut drugi dotyczący tego, że strona skarżąca, czyli osoba, której dotyczy zaskarżona decyzja, została pozbawiona możliwości obrony swoich praw; w związku z tym naruszone zostało jej prawo do bycia wysłuchaną. Gdyby nie odmówiono skarżącej prawa do bycia wysłuchaną, wnioski prowadziłyby do odpowiednich, proporcjonalnych, istotnych i uczciwych ograniczeń przyjętych środków.
3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja nie uzyskała odpowiedniego upoważnienia i że strona pozwana nadużyła swoich praw.
- Część pierwsza: Rozporządzenie w sprawie warunkowości nie zawiera odpowiedniego upoważnienia dla środków określonych w art. 2 ust. 2 decyzji. Upoważnienie zawarte w rozporządzeniu w sprawie warunkowości nie jest carte blanche, powinno być ograniczone a) w zakresie celu ("ochrona budżetu Unii") oraz b) w zakresie środków, które są odpowiednie do osiągnięcia tego celu. W zaskarżonej decyzji brak jest odpowiednich środków i proporcjonalności, które ograniczałyby zakres jej stosowania w odniesieniu do skarżącej, a decyzja jest w konsekwencji pozbawiona wymaganego upoważnienia, co narusza prawa skarżącej.
- Druga część zarzutu: Pozwana nadużyła władzy. W tym względzie skarżąca powołuje się na stwierdzenie: "Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem akt jest dotknięty wadą nadużycia władzy, jeżeli z obiektywnych, właściwych dla danej sprawy i spójnych przesłanek wynika, że został on przyjęty wyłącznie lub w znacznej mierze w celu innym niż ten, dla którego ustanowione zostało dane uprawnienie, albo w celu obejścia procedury specjalnie przewidzianej w traktacie FUE dla okoliczności danej sprawy [...]" 3 .
4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną zasady proporcjonalności, będącej podstawową zasadą prawa Unii. W celu zapewnienia ścisłego przestrzegania zasady proporcjonalności instytucja wydająca akt ma obowiązek odpowiedniego wyważenia różnych wchodzących w grę interesów, przeanalizowania ich funkcji i roli oraz podjęcia odpowiedniej do tego decyzji. W niniejszej sprawie skarżąca twierdzi, że nie można wskazać żadnego dowodu, który pozwala sądzić, że jej interesy zostały uwzględnione na jakimkolwiek etapie lub w jakiejkolwiek formie lub że sytuacja skarżącej została przeanalizowana w ogóle, a tym bardziej w sposób obiektywny, staranny i proporcjonalny, przed przyjęciem środków przewidzianych w art. 2 ust. 2 zaskarżonej decyzji, co spowodowało szkodliwy dla skarżącej skutek.
5. Zarzut piąty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja zakłóca rynek, na którym skarżąca konkuruje. Zakaz zakłócania rynku bez żadnego uzasadnienia jest częścią podstawowych swobód Unii. Ograniczenie działalności skarżącej na korzyść jej konkurentów narusza podstawowe swobody Unii.