Sprawa T-137/15: Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2015 r. - Parker Hannifin Manufacturing i Parker Hannifin/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.190.15/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 8 czerwca 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2015 r. - Parker Hannifin Manufacturing i Parker Hannifin/

Komisja (Sprawa T-137/15)

Język postępowania: angielski

(2015/C 190/19)

(Dz.U.UE C z dnia 8 czerwca 2015 r.)

Strony

Strona skarżąca: Parker Hannifin Manufacturing Srl (Corsico, Włochy); Parker-Hannifin Corp. (Mayfield Heights, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci B. Amory, F. Marchini Camia, É. Barbier de La Serre)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną;

- stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie, w jakim nałożono w niej odsetki za opóźnienie w kwocie 1 859 949,04 EUR;

- tytułem żądania ewentualnego - stosowne obniżenie kwoty nałożonych odsetek oraz;

- obciążenie Komisji jej kosztami własnymi i kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi jeden główny zarzut, a posiłkowo, siedem pozostałych zarzutów.

1. Zarzut pierwszy, zgodnie z którym sporna decyzja została wydana z przekroczeniem kompetencji.

- Skarżący utrzymują, że nie istnieje podstawa prawna do nałożenia odsetek za opóźnienie, ze względu na to, iż grzywna została uiszczona w wyznaczonym terminie ustalonym decyzją o nałożeniu grzywny.

2. Zarzut drugi, dotyczący niewystarczającego lub niewłaściwego uzasadnienia spornej decyzji.

- Skarżący utrzymują, że Komisja nie przedstawiła w zaskarżonej decyzji ani podstawy faktycznej, ani prawnej w odniesieniu do stosowania odsetek za opóźnienie w niniejszej sprawie.

3. Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

- Skarżący utrzymują, że stosowanie odsetek za opóźnienie jest nieproporcjonalne w stosunku do ich celu.

4. Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji.

- Skarżący utrzymują, że Komisja nakłada w niniejszym przypadku odsetki za opóźnienie w wysokości 6 %, choć, w sytuacji gdy zwróciła część grzywny skarżącym, zwróciła odsetki w wysokości 1,06 %.

5. Zarzut piąty, dotyczący naruszenia zasad pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań.

- Skarżący utrzymują, że nie mogli oni na podstawie decyzji o nałożeniu grzywny i rozporządzenia delegowanego przewidzieć nałożenia odsetek za opóźnienie w niniejszym przypadku. Ponadto skarżący twierdzą, że mogli oni zasadnie oczekiwać, że Komisja nie zastosuje odsetek za opóźnienie w niniejszym przypadku.

6. Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 266 TFUE i prawa do skutecznej ochrony sądowej.

- Skarżący utrzymują, że zaskarżona decyzja narusza art. 266 TFUE w zakresie, w jakim pozbawia ona to postanowienie skuteczności i narusza prawo do skutecznej ochrony sądowej, ponieważ powołując się na swe podstawowe prawo do dochodzenia odszkodowania przed sądem, skarżący obecnie stają w obliczu nałożenia oczywiście nieproporcjonalnej stopy procentowej.

7. Zarzut siódmy dotyczący bezpodstawnego wzbogacenia.

- Skarżący utrzymują, że stosowanie odsetek za opóźnienie w niniejszym przypadku stanowi bezpodstawne wzbogacenie Komisji.

8. Zarzut ósmy dotyczący nadużycia władzy.

- Skarżący utrzymują, że nałożenie na skarżące odsetek za opóźnienie skutkuje wynikiem, który całkowicie odbiega od celów leżących u podstaw delegowania Komisji uprawnień w celu ustalenia odsetek za opóźnienie.