Sprawa T-134/20: Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2020 r. - Huhtamäki/Komission.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.161.47

Akt nienormatywny

Wersja od: 11 maja 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2020 r. - Huhtamäki/Komission

(Sprawa T-134/20)

Język postępowania: angielski

(2020/C 161/59)

(Dz.U.UE C z dnia 11 maja 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: Huhtamaki Sàrl (Senningerberg, Luksemburg) (przedstawiciele: M. Struys i F. Pili, avocats)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2019 r., o odrzuceniu, zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 ¹ , złożonego przez skarżącą w dniu 13 listopada 2019 r. wniosku potwierdzającego dotyczącego udzielenia dostępu do dokumentów na podstawie tego rozporządzenia;

– nakazanie Komisji Europejskiej udzielenia skarżącej dostępu do jawnych wersji dokumentu zawierającego wykaz beneficjentów indywidualnych interpretacji prawa podatkowego (tax rulings) dostarczonego przez Luksemburg w dniu 22 grudnia 2014 r. w odpowiedzi na pismo Komisji z dnia 19 czerwca 2013 r. i przywołanego w pkt 4 wydanej przez Komisję w dniu 7 marca 2019 r. decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie dotyczącej pomocy państwa SA.50400 (2019/NN-2) - Luksemburg - Domniemana pomoc państwa na rzecz Huhtamäki, a także do przyjętych przez organy luksemburskiej administracji podatkowej indywidualnych interpretacji prawa podatkowego (tax rulings), o których mowa w pkt 4 i 7 tej decyzji Komisji;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa, jakiego miała dopuścić się Komisja uznając, że przyjęte w orzecznictwie ogólne domniemanie nieujawniania ma zastosowanie do złożonego przez skarżącą wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów.

2. Zarzut drugi, oparty na tym, że, przy założeniu, iż domniemanie nieujawniania ma zastosowanie w niniejszym przypadku (quod non), brak jakiegokolwiek możliwego naruszenia interesów chronionych przez art. 4 ust. 2 akapity pierwszy i trzeci rozporządzenia nr 1049/2001 stoi na przeszkodzie przyjęciu takiego domniemania (część pierwsza zarzutu drugiego). Skarżąca podnosi ponadto, że w każdym razie ciężar obalenia tego domniemania jest przeniesiony, gdyż nadrzędne względy związane z interesem ogólnym uzasadniają ujawnienie dokumentów, których dotyczą złożone wnioski (część druga zarzutu drugiego).

3. Zarzut trzeci, oparty na tym, że Komisja naruszyła usankcjonowany w art. 296 TFUE obowiązek uzasadnienia, jak również przysługujące skarżącej prawo do dobrej administracji, które zostało usankcjonowane w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

¹ Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r., w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).