Sprawa T-129/07: Skarga wniesiona w dniu 17 kwietnia 2007 r. - Irlandia przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2007.140.35/1
Akt nienormatywny(Sprawa T-129/07)
(2007/C 140/59)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 23 czerwca 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Irlandia (przedstawiciele: D. O'Hagan, E. Alkin, pełnomocnicy, oraz P. McGarry, Barrister)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 230 traktatu, w całości bądź w części, decyzji Komisji C(2007) 286 wersja ostateczna z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie zwolnienia od podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w regionach Gardanne i Shannon oraz na Sardynii wprowadzonego odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy, w zakresie w jakim dotyczy ona zwolnienia od podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w regionie Shannon wprowadzonego przez Irlandię;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C (2007) 286 wersja ostateczna z dnia 7 lutego 2007 r., na mocy której Komisja uznała, że zwolnienia od podatku akcyzowego przyznane przez Francję, Irlandię i Włochy w odniesieniu do olejów ciężkich wykorzystywanych do produkcji tlenku glinu od dnia 1 stycznia 2004 r. stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE oraz, że określona część tej pomocy jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.
Na poparcie swojej skargo strona skarżącą podnosi cztery zarzuty.
Po pierwsze zdaniem skarżącej Komisja błędnie uznała, że Irlandia nie wykazała, iż zwolnienia podatkowe zgodne są z charakterem i logiką krajowego systemu podatkowego.
Po drugie skarżąca twierdzi, że na poparcie swego wniosku, że przepisy irlandzkie mogą wpływać na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową i zakłócać lub grozić zakłóceniem konkurencji Komisja nie dokonała odpowiedniej analizy konkurencyjności.
Po trzecie, skarżąca zarzuca, że zaskarżona decyzja narusza zasadę pewności prawa wobec faktu, że Rada zezwoliła już na określone odstępstwa do końca 2006 r.
Wreszcie skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo dochodząc do wniosku, iż omawiana pomoc państwa stanowi w istocie nową, a nie już istniejącą, pomoc.