Sprawa T-126/23: Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2023 r. - VC/EU-OSHA
Dz.U.UE.C.2023.155.69
Akt nienormatywnySkarga wniesiona w dniu 9 marca 2023 r. - VC/EU-OSHA
(Sprawa T-126/23)
(2023/C 155/86)
(Dz.U.UE C z dnia 2 maja 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: VC (przedstawiciele: J. Rodríguez Cárcamo, S. Centeno Huerta, adwokaci)
Strona pozwana: Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (EU-OSHA)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności w całości decyzji 2023/01 z dnia 18 stycznia 2023 r. tymczasowego dyrektora wykonawczego EU-OSHA w sprawie wykluczenia z udziału w procedurach udzielania zamówień publicznych, w dotacjach, nagrodach i zamówieniach oraz instrumentach finansowych objętych budżetem ogólnym Unii i w postępowaniach o udzielenie zamówienia objętych Europejskim Funduszem Rozwoju (EFR) na podstawie rozporządzenia Rady (UE) 2018/1877 1 ,
- tytułem żądania ewentualnego, zgodnie z art. 261 TFUE i art. 143 ust. 9 rozporządzenia 2018/1046 2 (zwanego dalej "rozporządzeniem finansowym") zastąpienie środka wykluczającego karą finansową lub stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji dotyczącego środka w formie publikacji;
- obciążenie EU-OSHA kosztami niniejszego postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 rozporządzenia nr 966/2012 3 , zmienionego rozporządzeniem 2015/1929 4 (zwanego dalej "rozporządzeniem finansowym mającym zastosowanie od stycznia 2016 r."), w związku z prawem do skutecznej ochrony sądowej chronionym przez art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, z wartością państwa prawa określoną w art. 19 ust. 1 TUE, z zasadą lojalnej współpracy ustanowioną w art. 4 ust. 3 TUE oraz z art. 325 ust. 1 TFUE. Skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja nie jest zgodna z decyzją o zawieszeniu, którą wydał właściwy krajowy organ sądowy.
2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 106 ust. 7 lit. a) rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie od stycznia 2016 r. [odpowiednik art. 136 ust. 6 lit. a) rozporządzenia finansowego] oraz poważnych błędów w ocenie. Skarżąca podnosi, że w wyniku poważnych błędów w ocenie właściwy urzędnik zatwierdzający uznał, iż podjęte przez skarżącą środki naprawcze były niewystarczające, aby nie zastosować środka wykluczającego.
3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 106 ust. 3 i ust. 7 lit. a) i d) rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie od stycznia 2016 r. w związku z zasadą proporcjonalności, ponieważ właściwy urzędnik zatwierdzający popełnił oczywiste błędy w ocenie.
4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 140 ust. 1 rozporządzenia finansowego (odpowiednik art. 106 ust. 16 rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie od stycznia 2016 r.), art. 140 ust. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego [odpowiednik art. 106 ust. 17 lit. b) rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie od stycznia 2016 r.] i art. 136 ust. 3 rozporządzenia finansowego ze względu na brak uzasadnienia decyzji o publikacji.
5. Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 106 ust. 13 lit. a) rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie od stycznia 2016 r. Skarżąca podnosi, że właściwy urzędnik zatwierdzający nie ocenił zastosowania kary pieniężnej jako alternatywy dla decyzji o wykluczeniu, wobec czego należy stwierdzić nieważność decyzji z powodu braku uzasadnienia. W każdym razie wnosi ona do Sądu - w przypadku, gdyby postanowił on nie stwierdzać nieważności zaskarżonej decyzji w całości - o zastąpienie środka wykluczającego sankcją, która jest rozsądna w świetle okoliczności sprawy, zgodnie z art. 261 TFUE i art. 143 ust. 9 rozporządzenia finansowego.