Sprawa T-125/12: Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2012 r. - Viasat Broadcasting UK przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.138.19/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 12 maja 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2012 r. - Viasat Broadcasting UK przeciwko Komisji

(Sprawa T-125/12)

(2012/C 138/37)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 12 maja 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Viasat Broadcasting UK Ltd (West Drayton, Middlesex, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci S. Kalsmose-Hjelmborg i M. Honoré)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 kwietnia 2011 r. w sprawie środków podjętych przez Danię (C 2/03) na rzecz TV2/Danmark (Decyzja 2011/839/UE (Dz.U. 2011 L 340, s. 1);

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa przez skarżącą przy badaniu zgodności z art. 106 ust. 2 TFUE, ponieważ nie wyciągnęła ona wymaganych konsekwencji ze stwierdzenia, że rekompensata na rzecz TV 2 z tytułu świadczenia usługi publicznej została przyznana z naruszeniem przesłanek drugiej i czwartej określonych w wyroku w sprawie Altmark (sprawa C-280/00 Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg, Rec. s. I-7747).

1.1 Co się tyczy związku między przesłanką drugą z wyroku w sprawie Altmark i art. 106 ust. 2 TFUE, skarżąca podnosi, że:

– wymogi w zakresie przejrzystości ustanowione w przesłance drugiej z wyroku w sprawie Altmark dotyczą również badania przeprowadzanego przez pozwaną zgodnie z art. 106 ust. 2 TFUE;

– pozwana wymaga już zgodności z innymi wymogami o charakterze czysto formalnym w odniesieniu do przestrzegania art. 106 ust. 2 TFUE;

– art. 106 ust. 2 TFEU zawiera już wymóg przejrzystości i pewne gwarancje strukturalne;

– przesłanka druga z wyroku w sprawie Altmark znalazła już odzwierciedlenie w różnych komunikatach i decyzjach Komisji dotyczących stosowania art. 106 ust. 2 TFUE - również w dziedzinie publicznej usługi nadawczej; oraz

– brak jest przekonującego powodu, aby pozwana nie miała w niniejszym przypadku uwzględnić swojej własnej wykładni art. 106 ust. 2 TFUE zawartej w jej różnych komunikatach i decyzjach, w szczególności w sytuacji, gdy wykładnia dokonana przez Komisję wynika z orzecznictwa.

1.2 Co się tyczy związku między przesłanką czwartą z wyroku w sprawie Altmark i art. 106 ust. 2 TFUE, skarżąca podnosi, że:

– nieuwzględnienie przy stosowaniu art. 106 ust. 2 TFUE wydajności nadawcy usługi publicznej miałoby w braku przetargu szkodliwe skutki dla konkurencji na rynku;

– naruszenie konkurencji byłoby szczególnie istotne w sektorze nadawania, ponieważ wszystkie koszty ponoszone przez nadawcę usługi publicznej mogą być uznane za dodatkowe koszty świadczenia usługi publicznej i mogą być rekompensowane przez państwo członkowskie, oraz nie występuje tam obowiązek zbadania, czy koszty wynikają z nieefektywnego zarządzania, czy też z obowiązku świadczenia usług publicznych;

– rekompensata z tytułu świadczenia usługi publicznej może być zatem de facto wykorzystywana jako pomoc w celu ratowania lub pomoc operacyjna, umożliwiająca upadającemu przedsiębiorstwu, aby dalej prowadziło działalność zamiast zostać zrestrukturyzowane lub wyeliminowane;

– badanie wydajności nie czyni art. 106 ust. 2 TFUE "martwą literą", ponieważ Komisja może, zależnie od okoliczności danej sprawy, zatwierdzić rekompensatę przekraczającą koszty przeciętnego dobrze zarządzanego przedsiębiorstwa; oraz

– celem art. 106 ust. 2 TFUE, zgodnie z jego wykładnią w świetle protokołu amsterdamskiego, nie jest obrona określonego nadawcy usługi publicznej przed zasadami konkurencji, lecz ochrona wolności państw członkowskich w zakresie określania misji publicznej i zapewnienie, aby obywatele otrzymywali usługę publiczną po jak najniższych kosztach dla społeczeństwa.

2) Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez pozwaną art. 296 TFEU ze względu na niewskazanie powodów, z jakich uznała pomoc za zgodną z art. 106 ust. 2, pomimo że przesłanki druga i czwarta w wyroku w sprawie Altmark nie były spełnione.