Sprawa T-122/09: Skarga wniesiona w dniu z dnia 23 marca 2009 r. - Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2009.141.44/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 czerwca 2009 r.

Skarga wniesiona w dniu z dnia 23 marca 2009 r. - Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods przeciwko Radzie

(Sprawa T-122/09)

(2009/C 141/95)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 20 czerwca 2009 r.)

Strony

Strona skarżąca: Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods (przedstawiciele: F. Carlin, Barrister, A. MacGregor, Solicitor, N. Niejahr i Q. Azau, lawyers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności rozporządzenia w zakresie, w jakim nakłada ono cła antydumpingowe na towary produkowane i eksportowane przez skarżących;

– obciążenie Rady Unii Europejskiej jej własnymi kosztami oraz kosztami skarżącej poniesionymi w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 230 WE rozporządzenia Rady (WE) nr 1355/2008 z dnia 18 grudnia 2008 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej⁽¹⁾ (zwanego dalej "rozporządzeniem ostatecznym"), w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej.

Skarżące podnoszą, że powinno się stwierdzić nieważność rozporządzenia ostatecznego, w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących, ponieważ narusza ono prawa do obrony, obowiązek uzasadniania oraz narusza zasadę dobrej administracji.

Skarżące twierdzą, że zostały naruszone ich prawa do obrony:

i) z powodu braku przedstawienia we właściwym czasie istotnych okoliczności faktycznych, tak jak tego wymaga art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) 384/96⁽²⁾, a także z powodu braku dostarczenia odpowiednich wyjaśnień dotyczących nieścisłości istniejących co do rozmiaru sprzedaży w przemyśle wspólnotowym, co skutkowało tym, że skarżące nie mogły skutecznie przedstawić swojego stanowiska oraz bronić swoich interesów w odpowiedni sposób;

ii) w zakresie ustalenia szkody, ponieważ Komisja:

a) nie odpowiedziała na pytania skarżących dotyczące sprzeczności w danych dotyczących rozmiaru sprzedaży w przemyśle wspólnotowym w czasie, w którym możliwe byłoby przedstawienie przez skarżące ich stanowisk przed przyjęciem przez Radę rozporządzenia;

b) nie dostarczyła skarżącym wnioskowanych przez nie wyjaśnień dotyczących odmowy prawidłowego uwzględnienia wpływu cen surowców;

c) nie wyjaśniła, w jaki sposób obliczyła podwyższenie o 2 % kosztów przywozu i marginesu importera;

iii) przez oczywisty błąd w ustaleniach poprzez brak uwzględnienia znacznych nieścisłości dotyczących rozmiaru sprzedaży w przemyśle wspólnotowym przy ustalaniu szkody;

Skarżące podnoszą, że rozporządzenie ostateczne narusza również art. 253 WE poprzez brak ustalenia powodów, na których zostało ono oparte, jeżeli chodzi o istotne okoliczności faktyczne, to znaczy podniesienie o 2 % kosztów przywozu oraz marginesu importera, które pozostaje bez znaczenia dla ustaleń zawartych w rozporządzeniu ostatecznym, które doprowadziły do nałożenia na skarżące ostatecznego cła antydumpingowego.

Skarżące twierdzą wreszcie, że zważywszy na uwagi, jakie poczyniły w trakcie postępowania, wskazując liczne uchybienia ze strony Komisji w prawidłowym wyjaśnieniu stanu faktycznego, na którym oparła się Komisja proponując przyjęcie ostatecznych antydumpingowych środków w celu prawidłowego zagwarantowania praw skarżących do obrony, Rada naruszyła zasadę dobrej administracji przy przyjmowaniu ostatecznego rozporządzenia zaproponowanego przez Komisję.

______

⁽¹⁾ Dz.U. 2008 L 350, s.35.

⁽²⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1).