Sprawa T-117/05: Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2005 r. przez Andreasa Rodenbrökera i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2005.143.37/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 11 czerwca 2005 r.

Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2005 r. przez Andreasa Rodenbrökera i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-117/05)

(2005/C 143/71)

(Język postępowania: niemiecki)

(Dz.U.UE C z dnia 11 czerwca 2005 r.)

W dniu 9 marca 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Andreasa Rodenbrökera, zamieszkałego w Hövelhof (Niemcy) i in., reprezentowanych przez H. Glatzela, adwokata, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

– stwierdzenie nieważności wydanej na podstawie dyrektywy Rady 92/43/EWG⁽¹⁾ decyzji Komisji z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie przyjęcia wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty w atlantyckim regionie biogeograficznym w odniesieniu do objęcia nim terenów

DE 4117-301 "Sennebäche"

DE 4118-301 "Senne mit Stapellager Senne"

DE 4118-401 "Vogelschutzgebiet Senne mit Teutoburger Wald" oraz

DE 4118-302 "Holter Wald"

w zakresie w jakim wywiera ona skutki na obszary stanowiące własność skarżących, znajdujące się w ich użytkowaniu (dzierżawa) lub objęte ich uprawnieniami dotyczącymi planowania;

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący są właścicielami terenów, które na mocy zaskarżonej decyzji zostały objęte wspólnotowym wykazem terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, co zostało uzasadnione występowaniem na tych terenach typów i gatunków siedlisk przyrodniczych zasługujących na ochronę na podstawie dyrektywy w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.

Skarżący podnoszą:

– że zaskarżona decyzja znacznie ogranicza prawa właścicielskie skarżących do swobodnego zagospodarowania ich nieruchomości, oraz

– że ograniczenie to jest bezprawne, ponieważ nastąpiło z naruszeniem przepisów proceduralnych i stanowi nadużycie swobodnego uznania z uwagi na fakt, iż uznane za zasługujące na ochronę typy siedlisk przyrodniczych i gatunki zwierząt nie występują w ogóle, a w każdym razie nie występują w stopniu reprezentatywności lub wielkości populacji wymaganych według kryteriów załącznika III do dyrektywy w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.

______

⁽¹⁾ Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, str. 7).