Sprawa T-111/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. - PT Wilmar Bioenergi Indonesia i in./Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.129.15

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 kwietnia 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. - PT Wilmar Bioenergi Indonesia i in./Komisja

(Sprawa T-111/20)

Język postępowania: angielski

(2020/C 129/20)

(Dz.U.UE C z dnia 20 kwietnia 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: PT Wilmar Bioenergi Indonesia (Medan, Indonezja), PT Wilmar Nabati Indonesia (Medan), PT Multi Nabati

Sulawesi (Sulawesi Utara, Indonezja) (przedstawiciele: P. Vander Schueren i E. Gergondet, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/2092 z dnia 28 listopada 2019 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz biodiesla pochodzącego z Indonezji ¹  w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących;

– obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżących w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja Europejska naruszyła art. 3 ust. 1 lit. a), art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt i), art. 3 ust. 2 i art. 7 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (zwanego dalej "rozporządzeniem podstawowym") i popełniła oczywiste błędy w ocenie, uznając, że płatności otrzymane od Funduszu na rzecz Plantacji Palm Olejowych stanowią subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych oraz nie korygując świadczeń, jakie miały zostać przez skarżących uzyskane z tytułu rabatów, a także kosztów związanych z transportem i kredytem, poniesionych w celu uzyskania rzekomych subsydiów.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że strona pozwana naruszyła art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt iv), art. 3 ust. 1 lit. b), art. 3 ust. 2, art. 6 lit. d) oraz art. 28 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i popełniła oczywiste błędy w ocenie, stwierdzając istnienie wsparcia władzy publicznej w odniesieniu do dostarczania surowego oleju palmowego za cenę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że strona pozwana popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła art. 8 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, stwierdzając, że przemysłowi Unii grozi szkoda majątkowa.

4. Zarzut czwarty dotyczący tego, że strona pozwana naruszyła art. 8 ust. 5 oraz art. 8 ust. 6 rozporządzenia podstawowego i popełniła oczywiste błędy w ocenie, stwierdzając, że przywóz z Indonezji stwarza zagrożenie wyrządzenia przemysłowi Unii szkody, oraz nie uwzględniając wpływu przywozu z Argentyny.

¹ Dz.U. 2019 L 317, s. 42.