Sprawa C-890/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawie T-121/15, Fortischem/Komisja, wniesione w dniu 4 grudnia 2019 r. przez Fortischem a.s.
Dz.U.UE.C.2020.54.39
Akt nienormatywnyOdwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawie T-121/15, Fortischem/Komisja, wniesione w dniu 4 grudnia 2019 r. przez Fortischem a.s.
(Sprawa C-890/19 P)
(2020/C 54/43)
(Dz.U.UE C z dnia 17 lutego 2020 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Fortischem a.s. (przedstawiciele: C. Arhold, Rechtsanwalt oraz adwokaci P. Hodál i M. Staroň)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, AlzChem AG, dawniej AlzChem Trostberg GmbH, dawniej AlzChem Hart GmbH
Żądania wnoszącej odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy odwołania: Sąd naruszył prawo poprzez błędną wykładnię i błędne zastosowanie art. 107 ust. 1 TFUE, art. 108 ust. 2 TFUE i art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 2 , stwierdzając, że w przypadku takim jak niniejszy decyzja o odzyskaniu może zostać rozszerzona na wnoszącą odwołanie, nawet jeżeli wnosząca odwołanie zapłaciła cenę rynkowa za aktywa beneficjenta pomocy.
Zarzut drugi odwołania: Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że ciężar dowodu, iż wnoszącej odwołanie została przekazana pomoc poprzez sprzedaż aktywów poniżej ceny rynkowej, nie spoczywa na Komisji.
Zarzut trzeci odwołania: Sąd naruszył prawo lub przeinaczył okoliczności faktyczne, pomijając szereg domniemań (prawie niepodważalnych) wskazujących, że za aktywa została zapłacona cena rynkowa.
Zarzut czwarty odwołania: Sąd naruszył prawo, dokonując błędnej wykładni pojęcia kryteriów "zakresu transakcji" i "ekonomicznej logiki transakcji" do celów stwierdzenia ciągłości ekonomicznej.
Zarzut piąty odwołania: Sąd naruszył prawo, uznając, że Komisja może stwierdzić istnienie ciągłości gospodarczej na podstawie tylko dwóch z ustalonych kryteriów, chociaż wszystkie pozostałe kryteria przemawiały przeciwko istnieniu ciągłości gospodarczej.
Zarzut szósty odwołania: Sąd naruszył prawo poprzez błędną wykładnię i błędne zastosowanie właściwego przepisu ustawy zakazującego zwolnień zbiorowych oraz poprzez błędne zakwalifikowanie prawne okoliczności faktycznych, stwierdzając, że zwolnienia grupowe stanowią korzyść dla NCHZ, nie zaś rzeczywisty niekorzystny skutek w postaci wzrostu kosztów, i nie obniżając kwoty zarzucanej pomocy państwa o kwotę odpowiadającą wzrostowi kosztów.
Zarzut siódmy odwołania: Sąd naruszył prawo, zastępując uzasadnienie zaskarżonej decyzji swoim własnym uzasadnieniem, zważywszy że Komisja nie przedstawiła żadnego argumentu lub wyjaśnienia co do tego, w jaki sposób zakaz zwolnień grupowych stanowi korzyść dla NCHZ.