Sprawa C-89/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (sala ósma) wydanego w dniu 15 grudnia 2010 r. w sprawie T-141/08 E.ON Energie AG przeciwko Komisji, wniesione w dniu 25 lutego 2011 r. przez E.ON Energie AG.
Dz.U.UE.C.2011.152.11
Akt nienormatywny(Sprawa C-89/11 P)
(2011/C 152/20)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 21 maja 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: E.ON Energie AG (przedstawiciele: A. Röhling, F. Dietrich i R. Pfromm, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
– Uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu i stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 377 wersja ostateczna z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie COMP/B-1/39.326, podanej do wiadomości wnoszącej odwołanie w dniu 6 lutego 2008 r.;
– tytułem żądania ewentualnego, uchylenie zaskarżonego wyroku i stwierdzenie nieważności ww. decyzji w zakresie, w jakim a) zostaje nałożona na wnoszącą odwołanie grzywna i b) wnosząca odwołanie zostaje obciążona kosztami postępowania, a także uwzględnienie żądań przedstawionych przez wnoszącą odwołanie w pierwszej instancji;
– tytułem żądania w dalszej kolejności ewentualnego, uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;
– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie kwestionuje zaskarżony wyrok Sądu, wnosząc o jego uchylenie, a także stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 377 wersja ostateczna z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie COMP/B-1/39.326. Sąd utrzymał tym rozstrzygnięciem w mocy nakładającą grzywnę decyzję Komisji, w której ta ostatnia zarzuca wnoszącej odwołanie złamanie pieczęci umieszczonych przez przedstawicieli tej instytucji zgodnie z art. 20 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 i, wobec tego, "przynajmniej nieumyślne" naruszenie art. 23 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 1/2003. Swe odwołanie opiera ona na sześciu zarzutach:
1) W pierwszej kolejności, zdaniem wnoszącej odwołanie rozłożenie ciężaru dowodu przez Sąd stanowi naruszenie prawa i, co za tym idzie, narusza zasadę domniemania niewinności i paremię prawa wspólnotowego in dubio pro reo. W szczególności Sąd nie uwzględnił tego, że środek dowodowy w (niekwestionowanej) postaci pieczęci nałożonej na Shelf Life nie był "wystarczająco przekonujący", aby dowieść popełnienia naruszenia.
2) W drugim zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd uchybił ciążącemu nań obowiązkowi uzasadnienia ze względu na dokonanie błędnej kwalifikacji prawnej. W ramach przeniesienia ciężaru dowodu Sąd nie uwzględnił ustanowionego przezeń początkowo kryterium "podważania" mocy dowodowej pieczęci poprzez ustanowiony później i uwzględniony w ramach kwalifikacji prawnej wymóg bezpośredniej "przyczynowości" pomiędzy przeterminowaniem pieczęci a wystąpieniem fałszywej reakcji pozytywnej.
3) W trzecim zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd wypaczył dowody i naruszył w ten sposób reguły logiki i zasadę państwa prawa, a także uchybił ciążącemu nań obowiązkowi uzasadnienia. W tym względzie wnosząca odwołanie twierdzi w szczególności, że Sąd dokonał oceny wagi środka dowodowego z "protokołu dokumentującego czynność opieczętowania" przyjmując założenie, iż stanowi on wystarczający dowód na prawidłowość nałożenia pieczęci, którego to wniosku nie można wyciągnąć na tej podstawie.
4) W czwartym zarzucie wnosząca odwołanie zarzuca dalej idący brak uzasadnienia zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym naruszenia reguł logiki. Przyjmując za punkt odniesienia inne umieszczone w budynku wnoszącej odwołanie pieczęcie Sąd wyciąga, na podstawie funkcjonowania tych pieczęci, nielogiczny wniosek dotyczący funkcjonowania spornej pieczęci.
5) W piątym zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył zasady prawidłowego postępowania dowodowego, reguły logiki i zasadę in dubio pro reo. W szczególności Sąd naruszył prawo uznając za pozbawione znaczenie przedstawione przez wnoszącą odwołanie wyjaśnienie dotyczące stanu napisu "VOID" na framudze drzwi oraz naruszył zasady prawidłowego postępowania dowodowego nie badając tej kwestii.
6) Wreszcie, w szóstym zarzucie wnosząca odwołanie zarzuca naruszenie przez Trybunał prawa ze względu na naruszenie przezeń zasad prawidłowego postępowania dowodowego i zasadę prawną proporcjonalności przy obliczaniu kwoty grzywny. Sąd nie uwzględnił okoliczności łagodzącej polegającej na tym, że to sama Komisja spowodowała w dniu przeszukania niewytłumaczalną później sytuację. Ponadto, w odniesieniu do wagi wpływu wywieranego na dobro chronione, Sąd naruszył prawo nie badając dowodów dotyczących istotnej kwestii otwarcia drzwi, mającej znaczenie dla wagi czynu i kwoty grzywny.