Sprawa C-88/14: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2014 r. - Komisja Europejska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, Radzie Unii Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.135.24

Akt nienormatywny

Wersja od: 5 maja 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2014 r. - Komisja Europejska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-88/14)

(2014/C 135/29)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 5 maja 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Smulders, B. Martenczuk, G. Wils, pełnomocnicy) Strona pozwana: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 4 w zakresie, w jakim dodaje on nowy art. 4b, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1289/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu ¹ ;

– uznanie, że skutki przepisów, których nieważność stwierdzono, oraz jakiegokolwiek środka przyjętego w ich wykonaniu są ostateczne do czasu ich zastąpienia w rozsądnym terminie poprzez akty przyjęte zgodnie z traktatem stosownie do jego wykładni dokonanej w wyroku Trybunału;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Posiłkowo, w razie gdyby Trybunał uznał, że wyżej wymienione przepisy są nierozerwalnie związane z pozostałą częścią zaskarżonego rozporządzenia, Komisja wnosi o:

– stwierdzenie nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1289/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu, w całości;

– uznanie, że skutki przepisów, których nieważność stwierdzono, oraz jakiegokolwiek środka przyjętego w ich wykonaniu są ostateczne do czasu ich zastąpienia w rozsądnym terminie poprzez akty przyjęte zgodnie z traktatem stosownie do jego wykładni dokonanej w wyroku Trybunału;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja wnosi o stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 4 w zakresie, w jakim dodaje on nowy art. 4b, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1289/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu. Posiłkowo, w razie gdyby Trybunał uznał, że wyżej wymienione przepisy są nierozerwalnie związane z pozostałą częścią zaskarżonego rozporządzenia, Komisja wnosi o stwierdzenie nieważności całego rozporządzenia.

Komisja jest zdania, że wskazane przepisy są niezgodne z art. 290 i 291 TFUE w zakresie, w jakim przewidują one posługiwanie się aktami delegowanymi, gdyż odnośne akty delegowane nie uzupełniają ani nie zmieniają aktu ustawodawczego, lecz go wykonują.

¹ Dz.U. L 347, s. 74.