Sprawa C-86/14: Marta León Medialdea v. Ayuntamiento de Huetor Vega.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.127.3/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 kwietnia 2015 r.

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 11 grudnia 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social n^o 1 de Granada - Hiszpania) - Marta León Medialdea/Ayuntamiento de Huetor Vega

(Sprawa C-86/14) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 1999/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Kolejne umowy o pracę na czas określony w sektorze publicznym - Klauzula 3 ust. 1 - Pojęcie "pracownika zatrudnionego na czas określony» - Klauzula 5 ust. 1 - Środki zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawieranych na czas określony - Sankcje - Zmiana kwalifikacji stosunku pracy na czas określony na umowę o pracę na czas nieokreślony, ale nie na stałe - Prawo do odszkodowania)

Język postępowania: hiszpański

(2015/C 127/04)

(Dz.U.UE C z dnia 20 kwietnia 2015 r.)

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social n^o 1 de Granada

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Marta León Medialdea

Strona pozwana: Ayuntamiento de Huetor Vega

Sentencja

1) Klauzulę 2 i klauzulę 3 ust. 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) należy interpretować w ten sposób, że pracownik - taki jak skarżąca w postępowaniu głównym - jest objęty zakresem stosowania tego porozumienia ramowego w zakresie, w jakim pracownik ten był związany ze swoim pracodawcą umowami o pracę zawartymi na czas określony w rozumieniu tych klauzul.

2) Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie takiemu jak będące przedmiotem postępowania głównego uregulowaniu krajowemu, które nie wymaga żadnego skutecznego środka sankcjonującego nadużycia, w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 tego porozumienia ramowego, wynikające z wykorzystania kolejnych umów o pracę zawartych na czas określony w sektorze publicznym, ponieważ nie istnieje w wewnętrznym porządku prawnym żaden skuteczny środek sankcjonujący takie nadużycia.

3) Do sądu odsyłającego należy dokonanie oceny w świetle ustawodawstwa, układów zbiorowych lub praktyki krajowej, jakiego rodzaju powinno być odszkodowanie przyznane pracownikowi - takiemu jak skarżąca w postępowaniu głównym - aby odszkodowanie to stanowiło dostatecznie skuteczny środek sankcjonujący nadużycia w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony.

Do sądu odsyłającego należy również ewentualnie dokonanie zgodnej z prawem Unii wykładni właściwych przepisów prawa krajowego w możliwym zakresie.

¹ Dz.U. C 142 z 12.5.2014.