Sprawa C-831/18 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 24 października 2018 r. w sprawie T-29/17, RQ / Komisja, wniesione w dniu 21 grudnia 2018 r. przez Komisję Europejską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.65.30

Akt nienormatywny

Wersja od: 18 lutego 2019 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 24 października 2018 r. w sprawie T-29/17, RQ / Komisja, wniesione w dniu 21 grudnia 2018 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-831/18 P)

(2019/C 65/38)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 18 lutego 2019 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: pełnomocnicy J.-P. Keppenne, J. Baquero Cruz)

Druga strona postępowania: RQ

Żądania wnoszącego odwołanie

- uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (siódma izba w składzie powiększonym) z dnia 24 października 2018 r. w sprawie T-29/17, w zakresie w jakim stwierdzono w nim nieważność decyzji C(2016) 1449 final Komisji z dnia 2 marca 2016 r. dotyczącej wniosku o uchylenie immunitetu RQ;

- oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności, złożonej przez drugą stronę postępowania odwoławczego do Sądu Unii Europejskiej, oraz wydanie ostatecznego orzeczenia w kwestiach, które są przedmiotem niniejszego odwołania, lub, jeżeli stan postępowania nie pozwala na wydanie przez Trybunał orzeczenia w sprawie, przekazanie sprawy do Sądu do ponownego rozpoznania;

- obciążenie skarżącego w pierwszej instancji kosztami poniesionymi przez Komisję zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji jak i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania Komisja podnosi trzy zarzuty:

1. Po pierwsze, w przeciwieństwie do Sądu, Komisja uważa, że decyzja o uchyleniu immunitetu nie stanowi aktu niekorzystnego dla skarżącego i nie może zatem być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności. Zaskarżony wyrok został zatem wydany z naruszeniem prawa w zakresie, w jakim uznano w nim skargę za dopuszczalną.

2. Po drugie, Komisja podnosi, że w zaskarżonym wyroku dokonano błędnej wykładni prawa do bycia wysłuchanym, ustanowionego w art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ wykładnia ta została oparta na błędnej wykładni i błędnym zastosowaniu art. 4 ust. 3 TUE (zasada lojalnej współpracy) i ogólnej zasady wzajemnego zaufania między organami Unii a organami państw członkowskich.

3. Po trzecie, Komisja twierdzi, że Sąd naruszył prawo przy kwalifikowaniu postępowania Komisji w tym przypadku uznając, że nie było ono wystarczające, aby zapewnić przestrzeganie prawa skarżącego do bycia wysłuchanym.