Sprawa C-81/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 30 listopada 2009 r. w sprawach połączonych T-427/04 i T-17/05 Republika Francuska i France Télécom przeciwko Komisji, wniesione w dniu 12 lutego 2010 r. przez France Télécom SA.
Dz.U.UE.C.2010.148.12
Akt nienormatywny(Sprawa C-81/10 P)
(2010/C 148/19)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 5 czerwca 2010 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: France Télécom SA (przedstawiciele: S. Hautbourg, L. Olza Moreno, L. Godfroid i M. van der Woude, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Francuska
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie zgodnie z art. 61 statutu Trybunału i uwzględnienie żądań przedstawionych przez France Télécom w pierwszej instancji;
– ewentualnie, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd; i
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
France Télécom podnosi pięć zarzutów na poparcie swego odwołania.
W ramach zarzutu pierwszego France Télécom podnosi naruszenie przez Sąd pojęcia pomocy państwa, ponieważ Sąd przyjmuje taką kwalifikację w niniejszej sprawie, podczas gdy uznaje ponadto, że istnienie (lub nieistnienie) ewentualnej korzyści nie zależało w rozpatrywanym przypadku od swoistych cen spornego systemu, ale od czynników niezależnych od samego systemu, którego skutki mogły zostać stwierdzone dopiero ex post. Sąd naruszył w ten sposób sam charakter systemu uprzedniej kontroli pomocy państwa przewidzianego w art. 107 i 108 TFUE, który jest systemem kontroli ex ante opartym na obiektywnej analizie swoistych cech systemów pomocy w oparciu o uprzednie zgłoszenie dokonane przez władze krajowe.
W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył pojęcie korzyści, jako że odmówił dokonania ogólnej analizy wszystkich przepisów przewidzianych przez system podatkowy stanowiący odstępstwo. Ów system, wprowadzony przez ustawę nr 90-568, przewidywał w istocie dwa szczególne sposoby opodatkowania; po pierwsze system "opłaty ryczałtowej" w latach 1991-1993, którego skutkiem było nadmierne opodatkowanie France Télécom w porównaniu z zasadami powszechnie obowiązującymi, a po drugie opodatkowanie na warunkach powszechnie obowiązujących w latach 1994-2002, które miało korzystne skutki podatkowe dla wnoszącej odwołanie. Odmawiając porównania z zasadami powszechnie obowiązującymi skutków całego systemu podatkowego stanowiącego odstępstwo w odniesieniu do dwóch okresów, o których mowa, Sąd wielokrotnie naruszył prawo.
W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie podnosi naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, jako że Sąd odmówił uznania, iż milczenie Komisji w decyzji z dnia 8 lutego 2005 r. dotyczącej La Poste w kwestii wprowadzonego systemu podatkowego mogło prowadzić do powstania u wnoszącej odwołanie uzasadnionych oczekiwań co do zgodności spornych środków z przepisami z zakresu pomocy państwa. Ponadto Sąd nie uwzględnił pewnych nadzwyczajnych okoliczności właściwych dla niniejszej sprawy, które uzasadniały zastosowanie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.
W ramach zarzutu czwartego France Télécom podnosi brak uzasadnienia wyroku w zakresie, w jakim Sąd zastąpił swym uzasadnieniem uzasadnienie Komisji, odpowiadając na jej argumenty dotyczące naruszenia zasady przedawnienia w dziedzinie systemu pomocy. Zdaniem wnoszącej odwołanie przewidziany w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999(1) dziesięcioletni termin przedawnienia winien być liczony od dnia 2 lipca 1990 r., czyli od dnia, w którym ustawa nr 90-568 wprowadziła sporny system podatkowy, a nie od dnia, w którym pomoc została faktycznie przyznana beneficjentowi.
W ramach zarzutu piątego, będącego ostatnim zarzutem odwołania, wnosząca odwołanie twierdzi wreszcie, że Sąd naruszył prawo, orzekając, iż Komisja mogła, nie naruszając zasady pewności prawa, dokonać kwantyfikacji pomocy na podstawie "przedziału" i nakazać jej odzyskanie, podczas gdy nie było możliwe określenie rzeczywistej korzyści, którą wnosząca odwołanie mogła osiągnąć. Ponadto Sąd nie ustosunkował się do wszystkich jej argumentów dotyczących naruszenia zasady pewności prawa.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).