Sprawa C-79/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Oberösterreich (Austria) w dniu 14 lutego 2017 r. - Gmalieva s.r.o. i in./Landespolizeidirektion Oberösterreich.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.178.3

Akt nieoceniany

Wersja od: 6 czerwca 2017 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Oberösterreich (Austria) w dniu 14 lutego 2017 r. - Gmalieva s.r.o. i in./Landespolizeidirektion Oberösterreich.

(Sprawa C-79/17)

Język postępowania: niemiecki

(2017/C 178/03)

(Dz.U.UE C z dnia 6 czerwca 2017 r.)

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Oberösterreich

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gmalieva s.r.o., Celik KG, PBW GmbH, Antoaneta Claudia Gruber, Play For Me GmbH, Haydar Demir

Pozwany organ: Landespolizeidirektion Oberösterreich

Pytania prejudycjalne

1) Czy należy uznać za spójną w rozumieniu art. 56 i nast. TFUE ustanawiającą monopol wewnątrzkrajową regulację w dziedzinie gier losowych w świetle tego, że

- przyjmując za podstawę założenie, iż

a) wystarczy ustalenie stanu faktycznego i ocena w oparciu o dowody przedstawione przez podmioty państwowe i prywatne strony postępowania jak również dowody powszechnie znane (zob. bliżej w tym zakresie sprawę C-685/ 15) i

b) nie występuje jakiekolwiek związanie stanowiskiem prawnym innych sądów krajowych, które dokonały autonomicznej kontroli spójności (zob. bliżej w tym zakresie sprawę C-589/16) -

w postępowaniu sądowym uwzględniającym ww. zastrzeżenia i tym samym opowiadającym w sposób domniemany sformułowanej w art. 6 ust. 1 EKPC wzgl. art. 47 EKPP zasadzie rzetelności, jako podstawę ustalono, że

- uzależnienie od gier nie stanowi problemu społecznego wymagającego działania ze strony państwa,

- zakazane gry losowe nie są uważane za działanie kryminalne, lecz jedynie (choć często) jako administracyjnopolicyjne zakłócenie porządku,

- wpływy państwa z gier losowych wynoszą w skali roku ponad 500 mln EUR (= 0,4 % ogólnego budżetu państwa) oraz

- środki reklamy posiadaczy koncesji w dużej mierze mają również na celu zachęcenie do gier losowych osób dotychczas nieuczestniczących w takich grach?

2) W razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy taki system, który ani wyraźnie ustawowo nie określa związanych z nim realizowanych celów, ani spoczywającego na państwu ciężaru dowodu z punktu widzenia faktycznej realizacji tych celów, lecz powierza wypracowanie zasadniczych kryteriów spójności oraz ich kontrolę sądom krajowym w ten sposób, że w efekcie nie jest zagwarantowany w sposób niezawodny sprawiedliwy proces sądowy w rozumieniu art 6 ust. 1 EKPC wzgl. w rozumieniu art. 47 TFUE, należy zakwalifikować jako spójny w rozumieniu art. 56 i nast. TFUE?

3) W razie odpowiedzi twierdzącej na pytania pierwsze lub drugie: Czy taki system należy zakwalifikować jako proporcjonalny w rozumieniu art. 56 i nast. TFUE w świetle ustawowo unormowanych, daleko sięgających wykonawczych uprawnień interwencyjnych o charakterze władczym, które nie wymagają każdorazowo uprzedniego sądowego zezwolenia lub kontroli?

4) W razie odpowiedzi twierdzącej na pytania pierwsze, drugie i trzecie: Czy taki system należy zakwalifikować jako proporcjonalny w rozumieniu art. 56 i nast. TFUE w świetle tego, że samo unormowanie surowych przesłanek dostępu bez równoczesnego określenia liczby dostępnych koncesji spowodowałoby porównywalnie nieznaczną ingerencję w swobodę świadczenia usług?

5) W razie odpowiedzi przeczącej na jedno z powyższych pytań: Czy sąd krajowy, który stwierdził niezgodność z prawem Unii monopolu ustanowionego w GSpG, opierając się na takim założeniu, ma obowiązek stwierdzenia niezdolności z prawem nie tylko środków interwencji ustanowionych w ramach zawisłych przed nim postępowań, lecz ponadto z urzędu w ramach swojej właściwości (np. w drodze wznowienia tych postępowań) także uchylenia z konieczności mających akcesoryjny charakter sankcji, które jednak już weszły w życie (jak np. kary administracyjne)?