Sprawa C-761/18 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 20 września 2018 r. w sprawie T-421/17, Leino-Sandberg / Parlament, wniesione w dniu 3 grudnia 2018 r. przez Päivi Leinę-Sandberga.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.82.10/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 4 marca 2019 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 20 września 2018 r. w sprawie T-421/ 17, Leino-Sandberg / Parlament, wniesione w dniu 3 grudnia 2018 r. przez Päivi Leinę-Sandberga

(Sprawa C-761/18 P)

Język postępowania: angielski

(2019/C 82/10)

(Dz.U.UE C z dnia 4 marca 2019 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Päivi Leino-Sandberg (przedstawiciele: O.W. Brouwer, advocaat, S. Schubert, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

- uchylenie postanowienia Sądu z dnia 20 września 2018 r. w sprawie T-421/17;

- skorzystanie z uprawnień przyznanych w art. 61 akapit pierwszy zdanie drugie statutu Trybunału Sprawiedliwości w celu wydania ostatecznego orzeczenia w sprawie; oraz

- obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez ewentualnych interwenientów.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy dotyczy naruszeń prawa, jakich dopuszczono się w zaskarżonym postanowieniu, gdy Sąd stwierdził, że skarga stała się bezprzedmiotowa i że nie ma potrzeby orzekania. Skarżąca podnosi, że w zaskarżonym postanowieniu błędnie nie zastosowano kryterium prawnego wymienionego w sprawie C-57/16 P, ClientEarth/Komisja (EU:C:2018:660), zgodnie z którym należało stwierdzić w tym postanowieniu, że ze względu na to, iż Parlament Europejski nie cofnął spornej decyzji, skarga zachowuje swój przedmiot.

Zarzut drugi dotyczy popełnionych w zaskarżonym postanowieniu naruszeń prawa i przepisów proceduralnych, gdy Sąd stwierdził, że nie istnieje już interes prawny. Skarżąca podnosi, że w zaskarżonym postanowieniu nieprawidłowo zastosowano kryterium prawne wymienione w utrwalonym orzecznictwie, w szczególności w sprawie C-57/16 P, zgodnie z którym Sąd powinien był stwierdzić, że niezgodność z prawem może powtórzyć się w przyszłości, bez względu na szczególne okoliczności danej sprawy, i że, w konsekwencji, interes prawny nadal istnieje.