Sprawa C-73/14: Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2014 r. - Rada Unii Europejskiej przeciwko Komisji Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.93.21/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 29 marca 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2014 r. - Rada Unii Europejskiej przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-73/14)

(2014/C 93/35)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 29 marca 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Westerhof Löfflerová, E. Finnegan, R. Liudvinaviciute-Cordeiro, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2013 r. w przedmiocie "Pisemnego oświadczenia Komisji Europejskiej w imieniu Unii Europejskiej" złożonego przed Międzynarodowym Trybunałem Prawa Morza w sprawie 21 ¹ ; oraz

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1) W drodze niniejszej skargi Rada zwraca się do Trybunału z szacunkiem o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2013 r. w przedmiocie "Pisemnego oświadczenia Komisji Europejskiej w imieniu Unii Europejskiej" złożonego przed Międzynarodowym Trybunałem Prawa Morza w sprawie 21 (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją").

2) Zdaniem Rady zaskarżona decyzja, która została przedstawiona bez zgody Rady i wbrew jej woli, jest niezgodna z prawem ze względu na to, że narusza zapisane w Traktatach podstawowe zasady prawa Unii.

3) Swe żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji Rada opiera na dwóch zarzutach.

4) Po pierwsze, przyjmując zaskarżoną decyzję, Komisja naruszyła zapisaną w art. 13 ust. 2 TUE zasadę podziału kompetencji i, co za tym idzie, zasadę równowagi instytucjonalnej (zarzut pierwszy). W pierwszej części tego zarzutu Rada podnosi, że Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza jest ustanowionym Konwencją ONZ o prawie morza organem, który przyjmuje akty wywierające skutki prawne i, co za tym idzie, stanowisko zajęte w imieniu Unii przed Międzynarodowym Trybunałem Prawa Morza winna była zostać sporządzona przez Radę zgodnie z art. 218 ust. 9 TFUE. W drugiej części zarzutu pierwszego Rada twierdzi, że w każdym razie Komisja naruszyła art. 16 ust. 1 TUE uzurpując sobie funkcje określania polityki, które, zgodnie z tym postanowieniem traktatowym, należą do wyłącznej kompetencji Rady.

5) Po drugie, podejmując działania prowadzące do przyjęcia zaskarżonej decyzji, Komisja naruszyła zapisaną w art. 13 ust. 2 TUE lojalnej współpracy (zarzut drugi).

¹ Rada nie domaga się w chwili obecnej stwierdzenia nieważności złożonego przez Komisję przed tym Trybunałem oświadczenia.