Sprawa C-64/17: Saey Home&Garden NV/SA v. Lusavouga-Máquinas e Acessórios Industriais SA (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.161.12

Akt nienormatywny

Wersja od: 7 maja 2018 r.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 8 marca 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação do Porto - Portugalia) - Saey Home&Garden NV/ SA / Lusavouga-Máquinas e Acessórios Industriais SA

(Sprawa C-64/17) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Artykuł 25 - Istnienie klauzuli prorogacyjnej - Porozumienie ustne, które nie zostało potwierdzone na piśmie - Klauzula zawarta w przywołanych na fakturach warunkach ogólnych sprzedaży - Artykuł 7 pkt 1 lit. b) - Umowa dystrybucji wyłącznej zawarta pomiędzy spółkami mającymi siedzibę w dwóch różnych państwach członkowskich i dotycząca rynku trzeciego państwa członkowskiego - Artykuł 7 pkt 1 lit. b) tiret drugie - Ustalenie sądu właściwego - Miejsce wykonania zobowiązania charakterystycznego takiej umowy]

Język postępowania: portugalski

(2018/C 161/14)

(Dz.U.UE C z dnia 7 maja 2018 r.)

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação do Porto

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: Saey Home&Garden NV/SA

Strona przeciwna: Lusavouga-Máquinas e Acessórios Industriais SA

Sentencja

1) Artykuł 25 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że - z zastrzeżeniem ustaleń, których musi dokonać sąd odsyłający - klauzula prorogacyjna, taka jak powoływana w postępowaniu głównym, zawarta w ogólnych warunkach sprzedaży przywołanych na fakturach wystawianych przez jedną z umawiających się stron, nie spełnia wymogów ustanowionych przez rzeczony przepis.

2) Artykuł 7 pkt 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że sądem właściwym na podstawie rzeczonego przepisu dla rozpoznania żądania odszkodowania z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy dystrybucji wyłącznej zawartej pomiędzy dwiema spółkami mającymi siedziby i działającymi w odmiennych państwach członkowskich na potrzeby sprzedaży towarów na rynku krajowym trzeciego państwa członkowskiego, na którego terytorium żadna ze spółek nie posiada filii ani oddziału, jest sąd państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się miejsce głównego świadczenia usług, które wynika z postanowień umowy, a wobec braku odnośnych postanowień - miejsce rzeczywistego wykonania tej umowy, a w braku możliwości dokonania ustalenia na tej podstawie - miejsce zamieszkania lub siedziby usługodawcy.

¹ Dz.U. C 112 z 10.4.2017.